พริกจินดากอดอกมองคาเรนด้วยแววตาเย้ยหยัน เธอนึกขันคำพูดของเขาอย่างห้ามไม่ได้ หญิงสาวถอยหนีเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ปัดมือที่เอื้อมหมายจะคว้าแขนเธอทิ้งอย่างไม่ไยดี
“อย่ามาจับ”
“ฉันขอโทษ” คาเรนเอ่ยอย่างรู้สึกผิดมองสบตาหญิงสาวตาละห้อย อยากดึงเธอมากอดให้หายคิดถึงทว่าเขาทำได้แค่ยืนมองเธอเท่านั้นเมื่อหญิงสาวไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้
“นายรู้จักบ้านฉันได้ยังไง” พริกจินดาถามในสิ่งที่เธอสงสัยเนื่องจากคาเรนรู้จักแค่ร้านทองของแม่เธอ ที่สำคัญคือเธอไม่เคยพาชายหนุ่มมาที่บ้านและไม่เคยบอกเขาว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน
“มันไม่เกินความสามารถฉันหรอก”
“กลับไปเถอะฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย” พริกจินดาเบนหน้าหนีราวกับไม่อยากมองหน้าเขา ท่าทีหมางเมินและเฉยชาที่เธอแสดงออกมาพาหัวใจแกร่งของคาเรนสั่นไหวอย่างหนักภายในอกวูบโหวงจนปวดหนึบ
ทว่า ชายหนุ่มกลับไม่มีความคิดยอมแพ้ที่จะง้อขอคืนดีหญิงสาวเลยสักนิด เขาพกความมุ่งมั่นมาเต
