เขมชาติมองแผ่นหลังกว้างของเพื่อนไปจนสุดตา เขารู้สึกตื้อไปหมด ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี เท้าแกร่งค่อยๆ เดินหาคนที่หนีหายไป ก่อนจะเห็นเธอนั่งร้องไห้อยู่หลังบ้าน เท้าหนาชะงักมองไหล่บอบบางที่สั่นสะท้านแล้วหัวใจของเขากลับเจ็บปวดอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“อุ๊ย!” ปิ่นปัทมาเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นเขมชาติยืนอยู่ เธออุทานก่อนจะหันไปปาดน้ำตาทิ้ง เสมองไปทางอื่น พยายามบอกตัวเองว่าให้ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด
“คุณจะรับอะไรหรือเปล่าคะ เดี๋ยวปัทจะไปเตรียมให้” เธอเอ่ยถามเขา ทำท่าจะเดินหนีเมื่อเขาเอาแต่นิ่ง ไม่ยอมตอบอะไร รู้สึกว่าน้ำตามันจะไหลอีกแล้ว
เขมชาติดึงมือบางเอาไว้ ให้เธอหันกลับมาประจันหน้ากับเขา หญิงสาวเอาแต่ก้มหน้า มองแค่ปลายเท้าของตัวเอง เธอรู้ตัวดีว่าอยู่ในฐานะอะไร ไม่อาจเอื้อมไปเรียกร้องอะไรจากเขา นี่เขาคงจะไม่พอใจที่เธอร้องไห้ เธอรีบปาดน้ำตาทิ้ง ไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอ หรือกล่าวหาได้อีกว่าบีบน้ำตา
