ของกำนัล 2 | เซ็บมอบยินยอม

906 Words

ปัง… เธอปิดประตูคอนโดลงเบาๆ ถอดรองเท้าเปลี่ยนเป็นสลิปเปอร์แล้วเดินทอดน่องไปยังห้องนอน ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงด้วยแววตาเลื่อนลอย แก้มขวาแดงเถือกจากการถูกพ่อบังเกิดเกล้าตบ ‘หนูไม่เคยขอเกิดมา ไม่เคยขอให้พ่อเลี้ยงดู ถ้ารู้ว่าชีวิตมันจะบัดซบขนาดนี้วันนั้นหนูขอตายไปกับแม่ดีกว่า!’ เพียะ! ‘แกไม่มีสิทธิ์เอ่ยถึงเมียฉัน!’ เธอแค่นหัวเราะ ก่อนจะค่อยๆ หันหน้ากลับไปมองพ่อที่เพิ่งลงไม้ลงมือกับเธอเป็นครั้งแรก ‘เมียพ่อ แต่แม่หนู…’ เรียวปากสั่นเอ่ยตอบกลับพ่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ ‘พ่อยังกล้าเรียกแม่ว่าเมียอยู่เหรอคะ ทั้งๆ ที่ตอนมีแม่…พ่อยังไม่นอนกับผู้หญิงคนอื่นเลย’ ไมอาปรายสายตาไปมองมาตาที่ยืนข้างๆ คนเป็นณกร ก่อนจะเลื่อนสายตากลับมามองคนเป็นพ่ออีกครั้ง เพียะ! ณกรตวัดฝ่ามือตบเข้าแก้มบางของลูกสาวข้างเดิมที่ตบไปก่อนหน้านี้อีกครั้ง ‘เลี้ยงไม่เชื่อง’ ‘…’ น้ำตาหยดเผาะลงพื้น เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง ไม่เคยรู้สึกผิดหวังกับผู้ชายคนนี้ เพราะสำหรับเธอ…เขาไม่เคยมีอะไรให้น่าภูมิใจ ‘วันพรุ่งนี้แกต้องย้ายเข้าไปอยู่บ้านเจ้าของคนใหม่ ฉันยกแกให้เขาแล้ว’ ‘หนูไม่ไป ถ้าพ่อไม่อยากให้บริษัทล้มละลายก็ให้แพทตี้ไปแทนสิ ลูกรักพ่อนิคะ’ เธอพูดพร้อมกับปรายสายตาไปมองแพทตี้ที่แสดงสีหน้าไม่พอใจ ‘แพทไม่ไปนะแม่…’ แพทตี้พูดพร้อมกับเขย่าแขนคนเป็นแม่รัวๆ ‘น้องยังเด็ก แกน่ะเหมาะสมที่สุดแล้ว’ ‘ตอนนั้นที่หนูโดนพ่อขังในห้องมืดๆ หนูก็ยังเด็กไม่ใช่เหรอ’ ‘แกเลิกต่อปากต่อคำสักทีไมอา! ถ้าแกไม่ยอมไปบ้านหลังนั้นที่ตากับยายแกอยู่ฉันจะขายทิ้งซะ! ดูสิว่าคราวนี้แกจะทำยังไง!’ ‘ตากับยายไม่ยอมหรอก’ ‘ตากับยายแกจะทำอะไรได้ถ้าฉันจะขายทิ้ง’ ดูเหมือนตอนนี้มันถึงเวลางัดไม้ตายไม้สุดท้ายออกมาใช้กับคนหัวแข็งอย่างไมอา ‘แกก็เลือกเอาแล้วกันว่าจะเลือกทางไหน’ ความอึดอัดที่เก็บไว้ตั้งแต่บ้านถูกปลดปล่อยออกมาเป็นหยดน้ำตา หัวใจปวดหนึบแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เธอไม่เคยขอเกิดมา และไม่เคยขอให้เขาเลี้ยงดู แต่สุดท้ายเธอก็ถูกปฏิบัติเหมือนสิ่งของที่พ่อจะยกให้ใครก็ได้ตามใจต้องการ มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่นจนข้อขาว ภาพอดีตที่เธอพยายามหลีกหนีกลับแล่นเข้ามาในหัวไม่หยุด ตั้งแต่เด็กจนโตเธอรู้ดีว่าตัวเองไม่เคยมีค่าในสายตาของพ่อ แต่เธอก็ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะถูกส่งต่อให้ใครก็ไม่รู้อย่างไร้เยื่อไย หนี… ความคิดนั้นแวบเข้ามาในหัว แต่เธอก็รู้ดีว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น หากพ่อขายบ้านหลังนั้นตากับยายจะไปอยู่ที่ไหน บางทีสิ่งที่เธอควรทำอาจจะเป็นการเตรียมใจให้พร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้ วันที่ชีวิตของเธอไม่อาจเป็นของตัวเองได้อีกต่อไป… ด้านธีสิส (พรุ่งนี้ลูกสาวของผมถึงมือคุณธีสิสแน่นอนครับ) “ผมให้คนของผมเอาเอกสารไปให้คุณณกรเซ็น อีกไม่นานคนของผมก็คงถึง” (อะ…เอกสารอะไรครับ?) “เอกสารเซ็นมอบลูกสาวคุณไงครับ” เขาพูดเสียงเรียบ พลางยกมือข้างที่คีบก้านบุหรี่ขึ้นมาดูดตรงปลายกระบอก ก่อนจะดึงออกจากปากแล้วพ่นควันสีเทาออกมาอย่างใจเย็น (ต้องเซ็นด้วยเหรอครับ?) “คุณณกรไม่เซ็นก็ได้นะครับ ผมจะถือว่าสัญญาที่เราคุยกันเอาไว้เป็นโมฆะ” (ซะ…เซ็นๆ ครับ) “หึ” เขายกโทรศัพท์ออกจากหูแล้วกดวางสาย ก่อนจะเอนแผ่นหลังพิงพนักโซฟาอัดบุหรี่เข้าปาก หลับตาลงพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างสบายใจ มือที่คีบก้านบุหรี่เคาะลงจานเขี่ยบุหรี่ ขาที่ยกไขว่กันกระดิกเบาๆ อย่างอารมณ์ดี เอกสารที่ส่งไปให้ณกรเซ็น คือ เป็นเอกสารยินยอมยกไมอาให้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว และเขาคนเดียวที่มีสิทธิ์ในตัวของกำนัลชิ้นนี้ ก๊อก ก๊อก “เข้ามาสิ” แอดด เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของเสียงเข้ม ประตูที่ปิดอยู่ก็ถูกเปิดออกโดยหญิงสาวหน้าตาสะสวยสวมชุดเดรสรัดรูปสายเดี่ยวสีแดง เท้าที่ประดับด้วยส้นสูงสีดำตัดกับสีชุดเดินตรงเข้าไปหามาเฟียหนุ่มผู้ทรงอิทธิพล ก่อนจะหยุดอยู่ตรงปลายพรมสีดำ เธอรู้ว่าควรเข้าไปอย่างไร… สาวสวยค่อยๆ ย่อตัวลงคุกเข่ากับพื้น สายตาโฉบเฉี่ยวดูเซ็กซี่จ้องมองธีสิสอย่างยั่วยวน เธอคลานสี่ขาเข้าไปหาชายหนุ่มรูปงามอย่างเชื่องช้า สายตามองอีกฝ่ายไม่ละไปไหน ทุกการก้าวเข้าไปหาชายกระโปรงสีแดงพลอยถลกขึ้นจนเผยให้เห็นบั้นท้ายขาวเนียนที่ถูกสวมใส่โดยจีตริงสีแดงลายลูกไม้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more