“เหตุใดเจ้าจึงออกมาตากลมเช่นนี้ จะไม่สบายเอาได้”
เสียงนุ่มทุ้มอันคุ้นเคยเรียกความสนใจจากสตรีนางน้อนให้หลุดออกจากภวังค์ความคิด เมื่อได้สบตากับดวงตาเรียวคมนางก็ถึงกับตัวแข็งค้างอยู่กับที่
…นะ นี่ข้า…ตาฝาดไปใช่หรือไม่ ระ หรือ…
“หยางอ๋อง”นางพึมพำนามของบุรุษเสียงเบาราวกับภาพตรงหน้าเป็นภาพฝัน
รอยยิ้มของบุรุษคล้ายกับของจริงแล้วไม่ว่านางจะกระพริบตาอีกกี่ครั้งบุรุษตรงหน้าก็ยังไม่เลือนหายไป…
ริมฝีปากคู่สวยเม้มเป็นเส้นตรงก่อนจะหันหลังกลับเข้ามาในห้องเตรียมที่จะวิ่งออกไปเพื่อพิสูจน์ว่านั่นหาใช่ภาพลวงตาหรือสิ่งที่นางสร้างขึ้นมาเอง ทว่าด้วยความหวาดกลัวเกินกว่าจะละสายตาไปจากตรงนี้ได้นางจึงกลับมาที่เดิม ก่อนจะตัดสินใจกระโดดออกจากหน้าต่างโดยไม่หวาดกลัวต่อความเจ็บปวดใด ๆ
“…!!”อันตงหยางรีบวิ่งเข้ามาโอบรับร่างบอบบางที่ล่วงลงมาจากฟากฟ้าราวกับนางฟ้าตกสวรรค์
หมับ!
“เจ้าคิดทำการใดกัน!?”บุรุษเอ่ยดุนางด้วยค
