“อีกไม่นานองค์ชายจากต่างแดนจะเข้ามาพักที่ตำหนักเหนือในช่วงเทศกาลดอกโบตั๋น จึงไม่อาจผัดผ่อนกำหนดการไปมากกว่านี้…หากเจ้าไม่ไหวข้าจะให้เจ้าพักอยู่เมืองหลวงก่อน แล้วข้าจะล่วงหน้ากลับดินแดนเหนือเพื่อเตรียมการต้อนรับ”
อันตงหยางว่าพลางยื่นฝ่ามือออกมาลูบข้างแก้มของนางแผ่วเบา รู้สึกเป็นห่วงนางจนไม่อยากแยกจาก แต่ด้วยภาระหน้าที่ทำให้จำเป็นที่จะต้องล่วงหน้ากลับไปก่อน
“หม่อมฉันอยากไปด้วยเพคะ อย่าทิ้งหม่อมฉันไว้เลยเพคะ”
สตรีตัวน้อยยื่นมือของตนกอบกุมฝ่ามือหยาบกร้านที่ลูกข้างแก้มของตัวเองอยู่และใช้ใบหน้าดูไถอย่างออดอ้อน นางไม่อยากอยู่เมืองหลวงแต่เพียงผู้เดียวแม้จะมีบริวารอยู่มากก็ตามแต่หากที่ใดไม่มีอันตงหยางนางก็รู้สึกโดดเดี่ยว อีกอย่างนางหวาดกลัวเหลือเกินว่าบุรุษอาจจะทอดทิ้งนาง
แม้ว่าจะมั่นใจว่านางได้รับความเอ็นดูจากอันตงหยางไม่มากก็น้อยทว่านางยังไม่มั่นใจว่าความเอ็นดูนั้นจะมากพอหรือไม่
“เหตุใดจึงเอ
