จางลี่ซือยกยิ้มกว้างเมื่อเห็นซูเจินเพลงกลับมาอีกครั้งอันตงหยางยังไว้ใจปล่อยให้นางพูดคุยกับครอบครัว หากเป็นเช่นนี้นางก็สามารถเผยความร้ายกาจออกมาได้อย่างไม่ต้องระแวดระวัง
ยกมือขึ้นรับกาน้ำชามาถือไว้ แม้ว่าซูเจินจะร้องห้ามแต่นางก็ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเอ่ยว่า…
“ถ้าอยากรินน้ำชาให้ท่านพี่ของข้า เจ้าไปรินน้ำชาให้พี่เขยของข้าเถอะ”เมื่อสตรีกล่าวดังนั้นซูเจินจึงพยักพยักหน้าและทำตามคำสั่งโดยไม่คิดขัดขืน
“ขอบพระทัยเพคะ ซือหวางเฟย ท่านช่างมีเมตตานัก”
จางซูหนี่รับถ้วยน้ำชาที่จางลี่ซือรินให้ด้วยรอยยิ้มก่อนจะจรดริมฝีปากลงขอบถ้วยชาแล้วยกขึ้นดื่ม ทว่าเพียงแค่น้ำชาอุ่นจรดที่ริมฝีปากความเผ็ดซ่านก็แล่นเข้าปากทันที ดวงตาหวานของนางเบิกกว้างมองจางลี่ซือซึ่งผุดรอยยิ้มกว้าง
“ดื่มให้หมดนะ”ประโยคนี้ไม่ต่างอะไรกับประโยคคำสั่ง ทว่าน้ำเสียงหวานใสและรอยยิ้มชวนฝันอีกทั้งประโยคถัดมาทำให้จางซูหนี่รู้สึกลำบากใจ”เป็นน้ำชาที
