บ่วงแค้นคืนเสน่หา

จบแล้ว

เช้าวันต่อมา...

ลลินตื่นขึ้นมาท่ามกลางความว่างเปล่า เธอไม่รู้ว่าร่างสูงที่เธอก่ายกอดอยู่ตลอดทั้งคืนหายไปไหน แต่ก็ดีเหมือนกัน เธอยังไม่กล้าเผชิญหน้าเขา เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนมันทำให้เธอรู้สึกหน้าแดงทุกครั้งที่นึกถึง ดังนั้นลลินจึงรีบออกจากคอนโดของชายหนุ่ม

เธอกลับไปด้วยความสุขล้นที่เขามอบให้เมื่อคืน การที่ได้เป็นของคนที่เธอรัก มันมีความสุขแบบนี้นี่เอง ลลินไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะมีวันนี้ เธอยอมรับว่าเมื่อคืนที่เธอยอมเขาก็เพราะเธอรักเขาสุดหัวใจ แต่ก็น่าแปลกที่เขาหายไปไหน ทำไมเขาไม่อยู่ที่ห้อง และจนป่านนี้ปราณยังไม่ติดต่อมาหาเธอเลย

ด้วยความคิดถึงชายหนุ่ม พร้อมกับเป็นห่วงที่เธอโทรหาเขาแต่เขาก็ไม่รับ ลลินจึงไปหาเขาที่ภาควิชาของเขา เธอได้ยินเพื่อนของเขาพูดเสียงดัง เธอยังไม่กล้าเข้าไป เธอจึงหลบมุมอยู่ข้างเสา รอเขาเสร็จธุระกับเพื่อนก่อน แต่สิ่งที่เธอได้ยินมันทำให้หญิงสาวตัวชาไปทั้งร่าง

“ตกลงแกได้ฟันยัยเฉิ่มแล้วเหรอวะเพื่อน” อาทิตย์เอ่ยถามด้วยความอยากรู้ เพราะถ้าปราณทำสำเร็จจริงก็หมายความว่าเขาต้องทำโปรเจคจบให้เพื่อนนั่นเอง เหนื่อยขึ้นเป็นสองเท่าแน่ๆ เพราะโปรเจคจบนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด

“อือ..” ชายหนุ่มตอบแบบไม่อยากจะตอบเท่าไหร่ ยอมรับว่ากำลังรู้สึกผิดที่ล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง แถมผู้หญิงคนนั้นยังบริสุทธิ์ยิ่งกว่าน้ำค้างบนยอดหญ้าอีก

“ดีใจด้วยนะเพื่อน แบบนี้นายก็ชนะแล้วสิ จะได้ไม่ต้องอดทนกับผู้หญิงเฉิ่มๆ แบบนั้นอีก โทษทีนะที่ต้องให้ลดตัวไปนอนกับยัยเฉิ่ม” อาทิตย์ตบไหล่เพื่อน ในขณะที่ปราณนั้นรู้สึกผิดเหลือเกิน เขาไม่อยากจะทำแบบนั้นกับเธอ บางทีเขาอาจจะเปลี่ยนใจทำให้มันเป็นเรื่องจริงขึ้นมาก็ได้

แต่ระหว่างที่สองคนนั้นกำลังคุยกันอยู่ ร่างบางที่อยู่ในชุดนักศึกษาตัวโคร่งก็ไม่ได้โง่ขนาดไม่รู้ว่าอาทิตย์กำลังเอ่ยถึงใคร หญิงสาวน้ำตาคลอเบ้าด้วยความเจ็บใจ นี่เธอกลายเป็นเดิมพันของคนพวกนี้ได้ยังไง ที่ผ่านมาทุกอย่างมันคือแผนการเพื่อเอาชนะอย่างนั้นหรือ แค่คิดลลินก็เจ็บปวดไปทั้งหัวใจแล้ว

เร็วกว่าที่ใจคิด ร่างบางค่อยๆ เดินออกไปจากมุมเสาต้นนั้น ขาของเธอแทบไม่มีแรงก้าวเดิน เธอเจ็บปวดเกินกว่าที่จะสามารถทนฟังคำพูดของคนพวกนั้นอีกต่อไป ลลินเดินไปหยุดอยุ่ตรงหน้า อาทิตย์ได้แต่มองด้วยความสมเพช แต่ปราณนั้นมองเธอด้วยความตกใจ