บ่วงแค้นคืนเสน่หา

จบแล้ว...1

“เพี๊ยะ” เสียงฝ่ามือเล็กฟาดลงไปบนใบหน้าของชายหนุ่ม รอยแดงปื้นผุดขึ้นมาบนใบหน้าของชายหนุ่มทันที แต่เขาไม่ตอบโต้อะไร เพราะเขารู้ดีว่าเขาผิดจริงๆ

“เลวที่สุด พวกแกมันเลวทั้งคู่ มิน่าล่ะ เลวเหมือนกันก็เลยคบกันได้” ลลินเดินออกไปด้วยความปวดใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำด้วยความเจ็บปวด

เรื่องราวของทั้งสองก็จบลงไปแบบนั้น แต่แผลที่เกิดขึ้นมันสร้างความเจ็บปวดให้กับหญิงสาว จนเธอไม่ยอมคบผู้ชายคนไหนอีกเลย เธอเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง ทิ้งคำว่าเฉิ่มที่เคยดูถูก กลายเป็นหญิงสาวสวยหวานที่ไม่ยอมคบหากับใคร ส่วนปราณนั้นก็กลายเป็นคนที่จมอยู่กับความรู้สึกผิดกับสิ่งที่เขาทำ เขาไม่กล้าพอที่จะเดินไปขอโทษเธอ

และแล้วทุกอย่างก็ค่อยๆ กลายเป็นความทรงจำที่เจ็บปวดของคนทั้งคู่ จนวันนี้โชคชะตาทำให้พวกเขากลับมาพบกันอีกครั้ง ท่านประธานที่สัมภาษณ์งานก็คือปราณ

ลลินเห็นหน้าผู้สัมภาษณ์งานชัดเจน ความรู้สึกเจ็บปวดที่เธอเก็บไว้ในใจก็กลับมาอีกครั้ง เธอกำลังจะหมุนตัวออกไปจากห้องนี้ เธอไม่สามารถทนเห็นหน้าเขาได้อีกต่อไป ถ้าจะต้องทำงานกับคนที่ทำร้ายเธอให้เจ็บปางตาย เธอขออยู่ที่เก่า ทนถูกกดขี่ข่มเหงยังจะดีซะกว่าการได้กลับมาใกล้ชิดคนเลวๆ ที่เคยทำร้ายหัวใจเธอแบบนี้

“ลิน..อย่าเพิ่งไป” เสียงของชายหนุ่มเอ่ยห้ามทันที เมื่อเห็นว่าเธอทำท่าจะเดินจากเขาไปอีกครั้ง อย่างที่เคยทำเมื่อสีปีที่แล้ว และเขาก็ไม่มีความกล้าพอที่จะขอโทษเธอ

“ไปตายที่ไหนก็ไปเถอะ ฉันไม่สัมภาษณ์แล้ว คนอย่างนายมันก็แค่คนเลวๆ ที่บ้านรวย ชุบตัวด้วยเงินเพื่อปกปิดความชั่วของตัวเองเท่านั้นแหล่ะ” เครื่องด่าของหญิงสาวทำงานทันที เธอยอมรับว่าแผลเก่าที่เหมือนว่าหายสนิทแล้ว มันไม่ได้หายสนิทอย่างที่เธอพยายามจะเชื่อ วันนี้มันพิสูจน์แล้วว่ามันคือแผลสดที่เวลาไม่อาจรักษามันได้

“ถ้าเธอก้าวออกไปจากตรงนี้ เรื่องของเราจะไม่ใช่ความลับอีกต่อไป พ่อกับแม่ของเธอต้องได้รู้เรื่องนี้ มันจะเป็นยังไงนะ ถ้าผู้ป่วยโรคหัวใจผิดหวังในตัวลูกสาวคนเดียวที่คิดมาตลอดว่าเป็นเด็กดี” ปราณเอ่ยสิ่งที่ทำให้หญิงสาวต้องชะงักแล้วมองเขาด้วยแววตาผิดหวัง ทำไมเขารู้เรื่องมารดาที่ป่วยเป็นโรคหัวใจ เขาเลวมากที่กล้าเอาชีวิตของมารดาเธอมาเป็นเดิมพัน แน่นอนถ้ามารดาเธอรู้เรื่องนี้ท่านอาจจะช็อคเพราะท่านหัวโบราณมาก และลลินก็ไม่อาจทำให้ท่านผิดหวัง เพราะท่านเชื่อมาตลอดว่าเธอเป็นเด็กดีบริสุทธิ์ผุดผ่องมาตลอด