ภายในโรงพยาบาลสยามรักษ์
พิมพ์รวีเดินพล่านไปทั่วห้องด้วยความหงุดหงิดหัวเสียหนัก หล่อนยกมือกัดเล็บอย่างเข่นเขี้ยว จิตใจร้อนรุ่มดังไฟสุมอยู่ไม่เป็นสุข เพราะกัญจน์ขาดการติดต่อกับหล่อนไปเป็นอาทิตย์แล้ว ไม่มาเยี่ยม ไม่มีการโทร. หา ไม่แม้แต่จะส่งคนสนิทอย่างเสกสรรมาตามดูแลไต่ถามสารทุกข์สุขดิบของหล่อนเหมือนอย่างที่เคย
เกิดอะไรขึ้น?
จู่ๆ เขาหายตัวไปไหน?
นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว..!
“อ๊าย...ไอ้บ้า! กรี๊ดดดด!”
พิมพ์รวีกรีดร้องระบายอารมณ์ ยกมือปัดของเยี่ยมไข้ภายในห้องหล่นกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น กระวนกระวายร้อนใจสุดๆ สีหน้าบูดเบี้ยวเกรี้ยวกราดเมื่อนึกออกเพียงอย่างเดียวว่า ป่านนี้กัญจน์คงไปอยู่เฝ้านังมาร์ ทั้งโอ้ทั้งเอาใจกันสารพัด ทั้งที่จริงๆ แล้วคนที่เขาควรจะเอาใจใส่คอยดูแลก็คือหล่อนที่เพิ่งแท้งลูกของเขามาหยกๆ ต่างหาก
“อีมาร์! อีมารหัวใจ! ทำไมแกไม่ถูกรถชนตายพร้อมกับลูกในท้องของแก...หา!!!”
เห็น
