“ปล่อยฉัน!”
เธอตะโกนใส่หน้าเขา เมื่อสองมือชำนาญการถอดเสื้อคลุมออกอย่างง่ายดาย จนผิวเธอต้องความเย็นของเครื่องปรับอากาศ
“ทายาแล้วจะปล่อย”
“ไม่ทา! ไม่ต้องมายุ่ง ออกไปให้พ้น!”
มธุมาสยังคงพยศไม่เลิก ทั้งดิ้นทั้งเบี่ยงตัวหลบหลีกไม่ยอมให้กัญจน์ได้แตะต้องร่างกายของเธอง่ายๆ เขาต้องออกแรงกดข้อมือทิ้งน้ำหนักขาใส่เธอทั้งที่ไม่อยากทำ ปากก็คาบหลอดยาเปิดฝาแล้วละเลงเนื้อครีมลงบนเรือนร่างบอบบาง ปลายนิ้วเรียวยาวป้ายยาบนผิวนุ่มอย่างแผ่วเบาโดยเฉพาะตรงรอยบวมช้ำต่างๆ
ทว่าก็พลันชะงัก มือสายตาเหลือบไปเห็นรอยแผลเป็นจางๆ ตรงโคนต้นขา เขาขมวดคิ้วพลางไล้มือไปลูบมันเบาๆ ผิดกับน้ำเสียงเข้มๆ ที่เอ่ยถาม
“แผลนี่ได้มายังไง” รู้สึกตกใจไม่น้อย เมื่อกี้ก็มัวแต่โมโหจึงไม่ทันสังเกต อาจเพราะรอยแผลจางมากจนแทบจะกลืนไปกับเนื้อผิว
หญิงสาวส่ายสะโพกหนี สีหน้าร้อนรนจนเก็บอาการไม่อยู่
“เรื่องของฉัน”
“บอกมา!”
ยิ่งเธอปกปิด เขา
