บทที่ 4 ของเก่า 6
748 Words
มธุมาสสลัดเขาทิ้ง ทั้งที่เธอเป็นเพียงคนเดียวที่ช่วยเขาได้!
ไหนล่ะ...คนที่เคยบอกว่ารักกัน จะร่วมทุกข์สุขไปด้วยกัน จะไม่มีวันทอดทิ้งกันไปเด็ดขาด?
ฮึ! ทุกอย่างมันก็เป็นแค่คำพูดสวยหรูของผู้หญิงตลบตะแลงคนนั้น ไม่เคยมีความจริงใจ และเขาก็โง่พอที่จะเชื่อคำลวงของเธอ
แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว!
วันนั้นมธุมาสทิ้งเขา... แล้ววันนี้เธอมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่ารักเขา?
คิดว่าเขาจะเชื่อรึไง?
เธอคู่ควรหรือ?
ในเมื่อมธุมาสกล้าทรยศต่อความไว้เนื้อเชื่อใจของเขา เขาก็จะทำให้เธอได้ลิ้มรสความรู้สึกของการที่ถูกคนรักหักหลังดูบ้าง เธอจะได้รู้ซึ้งว่าเขารู้สึกอย่างไร
มธุมาสจะต้องเจ็บเหมือนที่เขาเจ็บ!
ดวงตาแข็งกร้าวลุกวาวด้วยไฟแค้น แก้วเปล่าในมือถูกบีบจนปริร้าวโดยไม่รู้ตัว รู้อีกทีก็ตอนที่เจ้าของเรือนร่างเย้ายวนโอบกอดแนบชิดจากข้างหลัง สองเต้าอวบอัดเสียดสีกับแผ่นหลัง สองมือซุกซนลูบไล้แผงอกกล้ามท้องหนั่นแน่น เอ่ยถามเสียงอ่อนหวานว่า
“กัญจน์คะ...”
เจ้าของชื่อหันมากอดกระชับเอวเว้าคอดดุจนาฬิกาทราย แววตาจับจ้องพิมพ์รวีอย่างอ่อนโยน ไล้ปลายนิ้วบนแก้มนวลเกี่ยวปรอยผมทัดหูให้หล่อน
ผู้หญิงคนนี้ต่างหากที่เขาควรจะใคร่ใส่ใจ มอบความรักให้สมกับความดีที่หล่อนมีให้เขา...
พิมพ์รวีเป็นคนมอบ ‘ชีวิตใหม่’ ให้แก่เขา หล่อนยอมสละไตให้เขาอย่างกล้าหาญผิดกับใครอีกคนที่ปฏิเสธ หลังฟื้นคืนความตายขึ้นมาคนแรกที่เขาลืมตาเห็นก็คือสีหน้าโล่งอกระคนดีใจของพิมพ์รวี น้ำตาของหล่อนอาบหน้า หล่อนยิ้มทั้งน้ำตาขณะที่บอกกับเขาเสียงสั่นเครือว่า
“พริมดีใจจริงๆ ที่คุณฟื้นขึ้นมา รู้มั้ยคะว่าคุณกัญจน์หลับไปนานมากจนพริมกลัว กลัวว่าคุณจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว ขอบคุณเทวดาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายที่ทำให้คำขอพรของพริมเป็นจริง ในที่สุดพริมก็สามารถช่วยคุณได้”
“ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่” กัญจน์ถามอย่างมึนงง เขาเพิ่งตื่นจึงยังไม่สร่างดี สติยังฟื้นคืนไม่เต็มที่
“พริมมาเพื่อช่วยคุณค่ะ”
“ช่วยผม?”
“ค่ะ พริมบริจาคไตให้คุณ”
กัญจน์ตาเบิกโต ทั้งอึ้งคาดไม่ถึงระคนแปลกใจ
“ทำไมคุณถึงกล้าทำแบบนั้นล่ะครับ ทั้งๆ ที่มันเสี่ยงมาก”
“เพราะพริมรักคุณค่ะ” พิมพ์รวีอุบอิบพูดด้วยความเขินอาย นวลแก้มแดงปลั่ง “พริมรู้ว่ามันเสี่ยง แต่พริมทนเห็นคุณตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้จริงๆ ยัยมาร์ปฏิเสธจะช่วยคุณไปคนหนึ่งแล้ว ถ้าพริมไม่ช่วยอีก คุณคงไม่รอดแน่ ถึงตอนนั้นพริมคงทนอยู่ต่อไปไม่ไหว”
“คุณรู้ได้ยังไงครับว่าผมป่วย” เขาถามเพราะเรื่องนี้ถูกปิดเป็นความลับสุดยอด แม้แต่คนใกล้ชิดเพื่อนสนิทก็ยังไม่รู้”
“พริมแอบตามยัยมาร์มาที่นี่เพราะเป็นห่วงคุณ เลยบังเอิญได้ยินเรื่องทั้งหมด พอรู้ว่ายัยมาร์ไม่ยอมช่วยคุณ พริมก็ไปขอร้องคุณหมอปพนธ์ให้ช่วยตรวจไตของพริมแทน โชคดีที่มันเข้ากับคุณได้พอดี พริมรักคุณค่ะ รักมากจนยอมเสียสละได้ทุกอย่าง พริมไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทนอะไรทั้งนั้น ไม่ได้คิดว่าจะต้องให้คุณมารักพริมตอบ พริมเต็มใจทำเพื่อคุณค่ะ”
แววตาอบอุ่นลึกซึ้ง รอยยิ้มจริงใจและท่าทีอารีที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใยประทับจับใจเขาเหลือเกิน...
วินาทีนั้นหัวใจเขาเจ็บจุกเสียดแน่นเต็มไปหมด ทั้งซาบซึ้ง ละอายใจ ผิดหวังและเจ็บปวดคละเคล้าปะปนกัน คนที่เขาหวังกลับไม่ดูดำดูดีกันเลย กลายเป็นคนที่เขาไม่เคยสนใจที่ยื่นมือเข้าช่วยในยามทุกข์ยาก
กัญจน์สัญญากับหล่อนในใจ ไม่ว่าพิมพ์รวีต้องการสิ่งใด เว้นแต่ดาวเดือน เขาจะสรรหามาให้หล่อนจงได้ เพื่อตอบแทนสิ่งที่หล่อนสูญเสียไปเพื่อเขา
นี่ไม่เกี่ยวกับว่ารักหรือไม่รัก แต่เป็นสิ่งที่เขาพึงทำ...
- Writer
