ติ๊ด... ติ๊ด...
เสียงสมาร์ตโฟนที่แผดเสียงร้องในยามเช้าปลุกให้เจ้าของร่างบอบบางที่กำลังนอนหลับสบายอยู่นิ่วหน้า ควานมือหาโทรศัพท์ทั้งที่ยังไม่ลืมตา สไลด์หน้าจอรับสายกรอกเสียงงัวเงียตามลงไปว่า
“ฮัสโหล...”
“อีมาร์! ทำไมแกถึงรับสาย กัญจน์ไปไหน?”
เสียงแหลมๆ ที่กรีดร้องด้วยความร้อนใจไม่ได้ปลุกให้คนฟังตื่นตัวแต่อย่างใด มธุมาสยังคงหลับตานอนนิ่งอยู่บนเตียง เอ่ยอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่า
“อยากรู้ก็ไปถามแฟนเธอดูเอาเองสิ”
“กรี๊ด…อีบ้า! ไปเรียกกัญจน์มารับสายฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“รำคาญ! ไปเห่าไกลๆ หน่อยไป ฉันง่วง เมื่อคืนก็โดนแฟนเธอกวนจนดึกจนดื่นแทบไม่ได้นอนเลย”
พูดจบก็ตัดสายทิ้งก่อนที่ปลายสายจะทันได้หวีดร้องด่าทอ ปิดเครื่องแล้วโยนโทรศัพท์ทิ้งอย่างไม่สนใจ จากนั้นก็หลับต่ออย่างสบาย
ผิดแผกกับคนที่ยืนกำโทรศัพท์มือถือแน่น ก่อนจะปาทิ้งลงบนเตียงเต็มแรง สีหน้าของพิมพ์รวีบิดเบี้ยวจนดูไม่ได้ ในใจคั่งแค้นร้อนระ
