กัญจน์จอดรถในลานจอดประจำ ก้าวลงจากรถด้วยสีหน้าติดบึ้ง ไม่ได้โกรธที่ต้องเสียเวลากลับมาเอาโทรศัพท์ที่สลับเครื่องกันกับมธุมาส เรื่องแค่นี้เขาใช้ให้เสกสรรมาเอาแทนก็ได้ แต่พอโทร. เข้าเครื่องที่เพนต์เฮาส์ แล้วรู้จากแม่บ้านว่ามธุมาสกลับมาที่ห้องของเธอ เขาก็บึ่งรถกลับมาทันที
“ขาก็เดี้ยงแล้วยังไม่เจียมอีก จะลงมาอยู่ที่ห้องคนเดียวได้ยังไง ใครจะดูแล”
เขากดหมายเลขชั้นที่เป็นห้องพักของมธุมาส สบถอย่างหงุดหงิด แอบนึกกังวลอยู่ว่าป่านนี้ยัยตัวดีจะซุ่มซ่ามหกล้มหน้าคะมำ นั่งเจ็บหนักอยู่ตรงไหนบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้
เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อมาถึงที่ตั้งห้องของเธอซึ่งอยู่ต่ำกว่าเขาหนึ่งชั้น กัญจน์ก้าวขายาวๆ ออกจากประตูตรงไปที่ห้องของมธุมาสอย่างรีบร้อน เขาถอนหายใจแรงๆ ยกมือกำลังจะเคาะประตู แต่มันถูกเปิดออกจากด้านในเสียก่อน สายตาคมกริบปะทะเข้ากับชายหนุ่มที่เดินตามหลัง ส่งยิ้มกว้างให้กับแม่เมียทางพฤตินัยของเขาจนน่าห
