บทที่ 3 จุดเปลี่ยน 4
697 Words
ถึงแม้จะเจ็บปวดสักเท่าไรเธอก็ยังมีความหวัง เป็นผู้หญิงโลกสวยที่คิดว่าถ้าทำดีกับเขาให้มากๆ สามีคงเห็นใจซาบซึ้งเข้าสักวัน บางทีเขาอาจจะหันมามองเธอ สงสารเธอบ้าง
แต่ความจริงก็คือความจริง เธอเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ โดยเฉพาะ ‘ใจคน’
ในเมื่อ ‘รัก’ ของเราไม่เท่ากัน!
คนหนึ่งรักเกินร้อย ตอนเจ็บก็เจ็บเกินล้าน ส่วนอีกคนไม่เคยรัก แล้วจะรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดเสียใจได้อย่างไร?
ไม่ว่าเธอจะทำดีทำเพื่อเขามากแค่ไหน จะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ สำคัญหรือไม่สำคัญ กัญจน์ก็ไม่เคยเห็นค่า ไม่รับรู้หรือมีแววตาที่พึงพอใจให้เห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว ผิดกับเธอที่แค่เขาเหลือบมองกันก็เก็บเอามายิ้มดีใจได้ทั้งวันแล้ว
ดูสิว่าเธอโง่แค่ไหน?
ความรักของเธอช่างต่ำต้อยจนน่าใจหาย ยอม ‘โง่’ ถึงขั้นยกไตให้เขาไปฟรีๆ โดยที่ตัวเองไม่ได้อะไรกลับคืนมาเลย ซ้ำร้ายยังต้องเสีย ‘หัวใจ’ ของเขาไปอีกต่างหาก
ทั้งที่ถ้าหากเขาจะ ‘เปิดใจ’ มองเธอสักนิด มองเข้าไปให้ลึกในดวงตาจนเห็นถึงก้นบึ้งของหัวใจ เขาก็น่าจะเชื่อใจเธอ เชื่อมั่นในความรักที่เธอมอบให้เขายาวนานนับสิบปี กัญจน์น่าจะรู้ว่าเธอไม่มีวันยอมให้เขาตายเป็นอันขาด หรืออย่างน้อยถ้าเขาก็ยอมฟังกันบ้าง ถามไถ่เรื่องราว เธอคงตัดสินใจบอกความจริงกับเขาไปนานแล้ว
แต่เพราะ ‘อคติ’ ที่บังตาบังใจ ทำให้มองข้าม...
ในสายตาเขาเห็นเพียงผู้หญิงเลือดเย็นใจดำเหมือนอีกา จึงปฏิเสธเธอที่จะเชื่อเธอ แต่เชื่อคำลวงของพิมพ์รวีโดยไม่ฉุกใจคิดหรือเอะใจเลย ไม่เชื่อไม่พอ ทั้งตัวเขาและคนรักยังช่วยกันเหยียบย่ำทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในสายตาของกัญจน์มองคนที่ช่วยชีวิตเปรียบดังนางฟ้าแสนดี แตกต่างจากนางมารเช่นเธอ เขาจึงไม่คิดจะตรวจสอบข้อเท็จจริงเลย ทั้งที่คนระดับเขาหากคิดจะทำจริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องยาก
ในเมื่อเขาไม่เชื่อใจ ไม่เคยฟังหรือคิดที่จะเชื่อเธอ ไม่หลงเหลือความรักความผูกพันที่เคยมีต่อกัน แม้แต่ความรู้สึกดีๆ เขาก็กระทืบทิ้งจนจมดิน
แล้วเธอยังจะหวังอะไรได้อีก?
ยังจะมัวโง่งมรอกัญจน์คนเดิมกลับมาอีกหรือ?
ลืมไปเสียเถอะ... พี่ชายคนดีคนนั้นได้ ‘ตาย’ จากเธอไปแล้ว!
ตอนนี้เธอเลยพอแล้ว… หยุดแล้ว… หยุดวิ่งไล่ตามความรักงมงายเสียที การหย่าและตัดใจจากกัญจน์เป็นหนทางที่ดีที่สุด ที่จะทำให้เธอไม่ต้องวนเวียนพานพบกับความทุกข์ทรมานอีก
มธุมาสมองคนป่วยที่นอนเซื่องซึม สีหน้ามีแต่ความกลัดกลุ้มหวาดวิตก จึงเดินเข้าไปหยุดข้างเตียง กุมมือท่านแนบแน่น คลี่ยิ้มบางๆ
“มาร์รู้ว่ามาร์เอาแต่ใจ ทำให้พ่อไม่สบายใจ แต่ครั้งนี้มาร์จะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย มาร์จะดูแลบริษัทของเราเอง พ่อพักรักษาตัวให้หายเถอะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งนั้น”
มนตรีมองลูกสาวด้วยความสับสนระคนห่วงใย อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวเหยียดออกมา
“ที่บริษัทเป็นยังไงบ้าง” ถามทั้งๆ ที่รู้ว่าช่วงนี้กิจการของเขาไม่ค่อยจะสู้ดีนัก มีปัญหาที่แก้ไม่ตกหลายเรื่อง แล้วอย่างนี้มธุมาสจะรับมือได้หรือ
“มีคุณอาวิกรมคอยช่วยดูแลอยู่ ยังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงค่ะ”
มนตรีพยักหน้า
“ตัดสินใจดีแล้วใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“หวังว่าลูกจะคิดถูกและไม่เสียใจทีหลังนะ”
มนตรีปลงตก ยอมรับการตัดสินใจของลูกสาวอย่างจนใจ ถึงแม้เขาจะคาดหวังให้มธุมาสแต่งงานเป็นสะใภ้วัสวัตธาดา มีชีวิตหรูหราสุขสบายไปทั้งชาติ แต่ก็ไม่อยากเห็นลูกต้องทนทุกข์เสียน้ำตาให้กับลูกเขยที่มักมากอยู่ทุกวี่วัน
- Writer
