“คุณเข้ามาได้ยังไง”
กัญจน์หน้าจืดเจื่อนลงทันตา หดหัวห่อไหล่เจียมตัวดังคนกลัวเมีย พลางตอบเสียงอ่อยว่า
“พี่เป็นห่วงมาร์...”
“ใครใช้ให้คุณมาเป็นห่วงฉัน!”
“ไม่ต้องมีใครใช้หรอก เมียพี่ลูกพี่ทั้งคน พี่จะไม่รักไม่เป็นห่วงได้ยังไงล่ะ”
“ยังไม่ถึงเวลาที่คุณจะมาออกตัวว่าเป็นพ่อหรอกนะ อย่าลืมสิว่าฉันยังไม่ได้คลอดเด็กคนนี้ เร็วเกินไปที่คุณจะวิ่งมาทวงสิทธิ์ตอนนี้”
“พี่ขอโทษ พี่รู้ว่ามาร์เกลียดพี่ เกลียดจนไม่อยากจะเห็นหน้า แต่พี่ขอร้อง...เห็นแก่ลูกของเราได้มั้ย ให้พี่ได้ทำหน้าที่พ่อคอยดูแลแกและแม่ของแกเถอะนะคนดี”
กัญจน์วิงวอนทั้งน้ำตาคลอเบ้า ยื่นมือมากุมมือเธอไว้กระชับแน่น แม้มธุมาสจะสะบัดมือออกกี่ครั้งกี่หน หรือถลึงตามองเขาอย่างหัวเสีย เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือบาง ซ้ำยังก้มลงพรมจูบที่หลังมือย้ำๆ ไม่ยอมหยุด หวังให้เธอใจอ่อนเห็นใจกันสักนิด
“ปล่อย! คุณออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ต้องการให้คุณมาดูแลอะไรฉันทั้งนั
