“ฉันมอบลูกให้กับคุณแล้ว ระหว่างเราจบสิ้นกันเสียที เราต่างคนต่างไปเถอะค่ะ”
กัญจน์อึ้งงันราวกับเกิดไฟฟ้าลัดวงจรช็อร์ตสมองเขาดื้อๆ คนทั้งคนตัวแข็งทื่อเหมือนกับโดนสตัฟฟ์ไว้
เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ?
ต่างคนต่างไป?
เธอบอกให้เขาปล่อยเธอไป และบอกให้ว่าเธอเองก็จะปล่อยเขาไป...
เขาจะปล่อยเธอไปได้ยังไง ในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ รักจนขาดเธอไม่ได้ รักจนไม่อาจจะรักใครได้อีกแล้ว!
“ทำไมล่ะมาร์...?” กัญจน์เสียงแหบโหย ใจหายไปทั้งดวง
“มันเป็นข้อตกลงตั้งแต่แรกของเรานี่คะ ตอนนี้ได้เวลาที่คุณจะปล่อยฉันไปแล้ว”
มือสองข้างกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดนูน ไม่อาจฝืนทนต่อความโหดร้ายที่เธอหยิบยื่นให้ได้ มันไม่ต่างอะไรกับการที่เธอยื่นมีดให้กับเขาเลย ความโศกเศร้าร้าวรานกัดกินหัวใจจนแหว่งเว้า ที่เจ็บปวดยิ่งกว่าคือแววตาเฉยเมยของมธุมาสที่เอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน จนเขาไม่อยากจะเชื่อ
เธอไม่รักไม่เหลือเยื่อใยกับเ
