ครืน~ ครืน~
เสียงโทรศัพท์มือถือของเจ้าขาดังไม่มีหยุด เป็นเบอร์ของคนเอาแต่ใจที่จะอยากทำอะไรก็ได้ จนมือบางต้องเอื้อมมากดปิดสัญญาณ เพราะอยากพักสงบสติอารมณ์และสมองก่อน
"เราไปเจอคนรวยๆ แบบนั้นได้ยังไงล่ะ รู้ใช่ไหมว่าพวกมันเป็นคนมีอิทธิพล" กระทิงเอ่ยเตือนอย่างหวังดี เขาเห็นเจ้าขาเปรียบเสมือนน้องสาวคนนึง ยามที่จอดรถมอเตอร์ไซค์อยู่ข้างบ้าน ในเมื่ออีกฝ่ายตั้งใจจะมานอนพักกับมารดา
"ก็พอรู้ แต่ไม่ได้สนิทถึงขั้นนั้นหรอก"
"แล้วที่มันพูดล่ะหมายความว่าไง ระวังพวกมันส่งคนมาจับตัวนะ พี่เห็นออกจะบ่อยไอพวกมาเฟียอุ้มฆ่าคนไม่สนใจ"
"ไม่มีทาง..." เสียงหวานบอก นอกเสียจากทางนั้นจะใช้ความเจ้าเล่ห์มาหลอกลวงต่างหาก
มือบางรีบจัดสัมภาระใส่กระเป๋า นำรองเท้าส้นสูงลิ่วไปเก็บตรงทางเข้าประตู ยังดีที่กระทิงเอาเสื้อแขนยาวมาให้ใส่ปกปิดเรือนร่างวาบหวิว
"ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะไปแวะซื้อมาให้ก่อน"
"ไ
