เช้าวันต่อมา...
มีนาก็มาทำงานด้วยความลำบากใจ เพราะงานที่เธอได้รับมอบหมายจากหัวหน้างานของเธอ แถมยังหัวเสียซ้ำอีก เมื่อพบว่ามีช่อดอกไม้ของพิธานวางไว้ที่โต๊ะของเธอ นี่เขาจะทำให้เธออับอายมากกว่านี้อีกเหรอ เพราะตอนนี้หลายๆ คนในออฟฟิศก็พูดกันไปต่างๆ นานาถึงความสัมพันธ์ของเธอกับพิธาน
ระหว่างที่หญิงสาวกำลังนั่งโมโหอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ที่เธอไม่ได้บันทึกไว้ หญิงสาวลังเลเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะกดรับสาย และเมื่อเธอรับสาย ความโมโหที่มีมาก่อนกลับคุกรุ่นขึ้นอีกครั้ง เพราะปลายสายคือเจ้าของช่อดอกไม้ช่องามช่อนี้
[ได้รับดอกไม้หรือยังครับคนสวย] เสียงของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวอยากจะเขวี้ยงช่อดอกไม้ทิ้งเหลือเกิน
“คุณไม่ต้องส่งมาให้อีกนะ ฉันไม่อยากเป็นขี้ปากชาวบ้าน” มีนาเอ่ยเสียงเครียด
[เป็นก็เป็นไปสิผมไม่เห็นจะแคร์ เพราะยังไงผมก็จริงจังกับคุณอยู่แล้ว] พิธานกลั้วหัวเราะกับความคิดของหญิ
