“ทำไมฉันต้องไป ไม่เคยมีงานไหนที่เจ้าหน้าที่ประสานงานต้องไปดูหน้างานหรอกค่ะ” เมื่อเข้าเรื่องงานหญิงสาวก็จำเป็นต้องสนทนากับเขาด้วยเหตุผล
[ผมไม่ต้องการคนที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับงานที่ทำอยู่ คนที่จะเป็นเจ้าหน้าที่ประสานงานที่ดีได้ มันต้องรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับงานนั้น] พิธานยกเหตุผลขึ้นมาอ้างทั้งที่ความเป็นจริงแล้วมันไม่จำเป็นสักนิด
“ฉันก็ว่ามันไม่จำเป็นอยู่ดี แต่ก็ไม่เป็นไร ถ้ามันเป็นเรื่องงานฉันยอมได้ แต่อย่าเอาเรื่องอื่นมาเกี่ยวแล้วกัน” มีนาขู่ชายหนุ่มเล็กน้อย
[โอเค เดี๋ยวบ่ายสองผมเข้าไปรับ] พิธานยิ้มกริ่มเมื่อหญิงสาวหลงกลแผนของตนเอง
“ค่ะ แล้วบ่ายสองฉันจะลงไปรอข้างล่าง” มีนาไม่ต้องการให้เขาขึ้นมาสร้างจุดสนใจให้คนที่นี่ หญิงสาวจึงเลือกที่จะลงไปรอเขาข้างล่าง
[ตามใจคุณ แล้วเจอกันครับคนสวย] พิธานยังไม่วายยียวนหญิงสาวทิ้งท้าย ทำให้มีนาหมั่นไส้จึงเลือกที่จะวางสายเขาทันที
เมื่อถึงเวลาที่เธอนัดกัน
