“คุณพ่อขา คุณพ่อกลับมาแล้ว พี่ดาหวันคะ”
“รู้แล้วค่ะ”
ดาหวันส่ายหน้าอย่างอ่อนใจเวลาเห็นหนูน้อยลินินคอยชะเง้อมองหารถของภูธเนศ เพราะพ่อของเธอจะกลับมาตรงเวลาสี่โมงเย็นแทบทุกวัน
“เราออกไปรับคุณพ่อภูด้วยกันที่หน้าบ้านนะคะ”
พี่เลี้ยงยังไม่ทันจะพูดตอบตกลงก็ถูกเด็กหญิงตัวน้อยน่ารักวัยเพียงห้าขวบครึ่งแต่พูดไม่หยุดหย่อน แอบคิดในใจว่าลินินมีเวลาหยุดพักหายใจหายคอบ้างไหม โตมาจะพูดเก่งมากขนาดไหน เธออยากเห็นตอนที่หนูน้อยเติบโตไปเรื่อยๆ ทว่ามันคงเป็นไปไม่ได้
ภูธเนศก้าวลงมาจากรถรีบวิ่งอ้าแขนรับร่างเล็กกระโดดกอดขึ้นอุ้มแนบอกแกร่ง รู้สึกช่วงนี้ลูกสาวเขากินเยอะ รับแรงน้ำหนักแต่ละทีทำเอาเขาสูดปากจุกเล็กน้อย
“มีลูกสาวคอยต้อนรับพ่อทุกวัน พ่อก็หายเหนื่อยแล้ว แต่ต้องมีน้ำส้มคั้นรอรับ ไหนล่ะ?”
“ป้าวางไว้บนห้องรับรองแขกแล้วค่ะพ่อเลี้ยง”
“ขอบคุณครับป้าดวง”
ภูธเนศต้องกินน้ำส้มคั้นฝีมือแม่บ้านใหญ่ ทว่าครั
