ที่หน้าแผนกฝากครรภ์มนตระการนั่งรอเข้าพบหมอตามคิวหลังจากที่ผ่านการซักประวัติจากพยาบาลและเก็บปัสสาวะส่งตรวจเพื่อยืนยันการตั้งครรภ์เรียบร้อยแล้ว มือเรียวลูบที่หน้าท้องที่ยังคงแบนราบแผ่วเบา รอยยิ้มหวานเกลื่อนบนดวงหน้าเนียนใส แต่ครู่ต่อมามนตระการก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นจากที่นั่งข้างๆ
“ดีจริงๆ”
ดีจริงๆ ที่ไม่ได้เป็นว่าดีแต่แปลว่าคนพูดกำลังประชดประชัน มนตระการไม่ทราบว่าอีกฝ่ายมาได้อย่างไรและมาตั้งแต่เมื่อไร จึงได้แต่ยิ้มแห้งตอนที่เงยหน้าขึ้นหันไปมองอีกฝ่าย
“คุณจักรมาได้ไงคะ”
“มาได้ยังไงไม่สำคัญเท่ากับที่หนูมนไม่ยอมบอกคุณจักรว่ากำลังท้อง”
คำเรียกขานที่เปลี่ยนไปและดูสนิทสนมขึ้นมากตั้งแต่หลังแพรใจเข้ารับการผ่าตัด ไม่ว่าจะได้ยินสักกี่ครั้งมนตระการก็ไม่คุ้นชินอยู่ดีที่อีกฝ่ายแทนตัวเองว่าคุณจักรและเรียกเธอว่าหนูมน เพราะมันทำให้หัวใจของเธออ่อนยวบและพวงแก้มก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเสียดื้
