“ปากร้ายได้ใคร”
“ได้คุณกริชไงคะ”
แพรใจหัวเราะเบาๆ จริงอยู่ว่าหากนับทางสายเลือดจักรกริชไม่ใช่บิดาของจักรทิพย์ แต่ทั้งท่าทาง นิสัย และหน้าตาที่บังเอิญละหม้ายคลายคลึงกัน จักรกริชนี่แหละคือบิดาที่แท้จริงของจักรทิพย์
“อือ นั่นสิ เจ้าจักรมันลูกฉัน ฉันเลี้ยงมากับมือ”
งานเลี้ยงเลิกราราวสี่ทุ่มเศษ ทุกคนพากันแยกย้าย มนตระการยังไม่รู้สึกง่วงสักเท่าไร จักรทิพย์จึงพาหญิงสาวมานั่งรับลมที่ชิงช้าแขวนใต้ต้นไม่ใหญ่หน้าบ้าน
“คลุมเอาไว้ก่อนเผื่อน้ำค้างลง”
จักรทิพย์บอกตอนที่ใช้ผ้าคลุมไหล่ให้มนตระการ เขายืนซ้อนอยู่ด้านหลังในขณะที่มนตระการนั่งอยู่บนชิงช้าแขวน
“ขอบคุณค่ะ”
จักรทิพย์ยิ้ม เขาจับเชือกเอาไว้มั่นและเริ่มแกว่งชิงช้าเบาๆ อย่างระมัดระวัง ตากลมโตมองบนผืนฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวระยิบระยับ ส่วนนัยน์ตาคมปลาบของจักรทิพย์ก็มองหญิงสาวทีนั่งชิงช้าอีกที
มองอย่างไม่ละสายตา
สุดท้ายเขาก็หักห้ามใจไม่ไหว ชายหน
