บรรยากาศภายในร้านหมูกระทะช่วงเวลาห้าโมงกว่าๆ เป็นอะไรที่ดีมากกว่าที่คิดไว้เยอะเลย
มือของฉันถูกกุมไว้ด้วยมือของโอโซน มือที่เย็นเฉียบเพราะอยู่กับน้ำมาหลายต่อหลายชั่วโมงแต่ยังคงความอบอุ่นในตอนที่สัมผัส โครงหน้าหล่อเหลายังทำหัวใจของฉันเต้นแรงเฉกเช่นทุกครั้ง ในตอนที่เขาระบายรอยยิ้มเมื่อได้คำตอบจากเพื่อนๆ ของเขาว่าได้โต๊ะแล้วพลอยทำให้ฉันยิ้มตาม
“ยิ้มไรอ่ะ หน้าเรามีอะไรติดปะ”
“เปล่า”
“เอ้า ก็เฌอแอบยิ้มอ่ะ เราไม่หล่อเหมือนเดิมแล้วงี้ปะ” ฉันอมยิ้มให้กับความงอแงของเขา จากนั้นก็เป็นฝ่ายดึงคนตัวโตเข้าไปสมทบกับเพื่อนๆ ของเขาแทน
“พวกมึงสั่งเลย อยากกินอะไรสั่งมา”
“ไอ้บ้านี่ก็ ที่นี่เขาขายแบบเป็นบุฟเฟต์ ต้องเดินไปตักเองโว้ย”
“พวกมึงก็ไปตักมาสิวะ”
“อ้าวไอ้นี่ แล้วกูจะตักมาถูกใจมึงเหรอวะ ลุกไปตักด้วยกันนี่แหละน่า”
“ก็กินเหมือนๆ กันนั่นแหละน่า”
“บอสไปก่อนเลย เดี๋ยวเราไปตักตอนที่พวกนายกลับมา”
