ฉันเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋าสะพายข้างอย่างเก่าคล้อยหลังที่ล้วงออกมาดูเวลา และเห็นว่าใกล้เวลาที่ลุงอาชาจะมารับฉันแล้ว
คนตัวโตที่มองการกระทำของฉันเงียบๆ แอบถอนลมหายใจออกมาหนักๆ
เวลาที่ฉันหันมองยังเห็นว่าโอโซนทำหน้างอเหมือนวินาทีแรกที่รู้ว่าฉันกำลังจะกลับ ถามอะไรก็ไม่ตอบ ชวนคุยอะไรก็ไม่คุยด้วย ฉันเลยต้องยอมนั่งลงบนเตียงอีกครั้งเพื่อมองสบตากับคนที่นั่งอยู่ปลายเตียง
“เป็นไรอ่ะ”
“สนใจด้วยเหรอ”
ให้ตายเถอะ! เวลาตานี่งอแงนี่จะเอาให้ได้เหมือนเด็กชะมัดเลย!
“เพราะสนใจนั่นแหละถึงต้องถาม”
“ยังไม่อยากให้เฌอกลับ”
“แต่นี่มันจะสี่ทุ่มแล้วนะ นายเองก็ต้องพักผ่อนเหมือนกัน”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“?” ฉันเอียงคอมองคนตัวโตที่มองหน้าฉันตาไม่กระพริบ
“ไม่ให้กลับ อยากให้นอนนี่เลย”
“พรุ่งนี้ต้องไปเรียน ทั้งชุดนักศึกษา รองเท้า และ…”
“เดี๋ยวเรานั่งแท็กซี่ไปเอาให้ เฌอรอที่นี่ได้เลย แค่เฌอบอกว่าจะอยู่เร
