“มัวทำอะไรอยู่อ่ะ เลิกคลาสนานแล้วไม่ใช่เหรอ?” โอโซนถามฉันพร้อมกับการก้มลงมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองอีกครั้ง
คิ้วดกเข้มขมวดเป็นปมเล็กน้อย ไม่แปลกถ้าเขาจะทักท้วง กว่าฉันจะยอมออกมาก็ใช้เวลาปาไปตั้งสามสิบนาที
ฉันยิ้มแห้งๆ ก่อนจะหลบตากลมๆของตัวเองด้วยการมองเลยไปทางอื่นแทน
“ไปเข้าห้องน้ำมาอ่ะ ขอโทษที่ให้รอนะ”
“ไม่เป็นไร หน้าทำไมซีดๆ อ่ะ ไม่สบายปะ” โอโซนตั้งท่าจะใช้มืออังหน้าผากฉัน แต่ฉันดันยกมือขึ้นปัดมือนั้นออกห่างทันที
มันเร็วมากจนโอโซนถึงกับชะงักไป!
“ดะ แดดมันแยงตาอ่ะ เรากลับกันเถอะ”
“อือ” นายนั่นตอบรับเบาๆ ฉันไม่รู้ว่าเขาทำหน้าแบบไหน และไม่รู้ด้วยว่าเขาจะสนใจท่าทีที่เผลอไปของฉันหรือเปล่า
ฉันไม่มีเวลาเดา แค่ควบคุมกระบอกตาที่มันร้อนผ่าว กระพริบตาขับไล่หยาดน้ำตาที่ตั้งท่าจะไหลมันก็ลำบากมากเกินพอ!
คอนโดมิเนียมของโอโซน
“หวัดดีเฌอ…” ยังเป็นบอสที่ทักทายฉันก่อนเสมอ เคนเงยหน้า
