ฉันลงมาจากคอนโดของโอโซนเพียงลำพัง เขาไม่ได้ตามลงมาส่งฉัน ไม่ว่าจะเป็นเพราะฉันอ้างว่าคนของแด๊ดดี้จะมารับ หรือเพราะเหตุผลอะไรก็ตาม รู้เพียงว่า ทันทีที่พ้นจากหน้าเขา น้ำตาที่ฉันพยายามห้ามไว้มันก็ไหลของมันออกมาเอง
“กลับแล้วเหรอครับ” เสียงทักจากลุงยามส่งผลให้ฉันยกหลังมือปาดน้ำตาลวกๆ จากนั้นก็รีบส่งยิ้มกลับไป
“กลับแล้วค่ะ วันหลังหนูจะซื้อขนมมาฝากอีกนะคะ”
“ฮ่าๆ เท่านี้ก็กินไม่หมดแล้วครับ หนูฝากของกินมาตลอดเลย” คำพูดของลุงยามสะกิดใจฉันเล็กน้อย
ก่อนหน้านี้ฉันเคยซื้อหมึกย่าง ลูกชิ้นชุบแป้งทอดมาฝาก ลุงยามไม่น่าใช้คำว่า ‘กินไม่หมด!’ แต่ก็ช่างเถอะ ฉันยิ้มให้ลุงยามอีกครั้งก่อนจะปลีกตัวออกมา
ฉันกวาดสายตามองหาแท็กซี่ การโทรตามลุงอาชาให้มารับที่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากทำ
แต่ในจังหวะที่ฉันกำลังมองหารถเพื่อกลับ พริ้งพราวกลับปรากฏตัวตรงหน้าฉัน และฉันกำลังนึกถึงเรื่องของยัยนี่อยู่พอดี!
“ไม่ใช่เรื่อง
