บทที่ 11 ตอบโต้
978 Words
จิลลา Talk
ใจจริงฉันไม่อยากจะร้องไห้เลย แต่มันห้ามน้ำตาไม่ได้จริงๆ ทันทีที่คุณเมคาเดินออกจากห้องไปฉันก็รีบไปล็อคประตูไว้ทันที ฉันกลัว กลัวว่าเขาจะมาทำแบบนั้นกับฉันอีก เมียของเขาก็มีอยู่แล้วจะมายุ่งกับฉันทำไม
"ฮื่อ...ฮึกก" ฉันนั่งร้องไห้จนสะอึกสะอื้น จะกลับไปที่บ้านก็ไม่ได้ถึงจะกลับได้ก็ถูกไล่กลับมาอยู่ดี เมื่อไหร่ชีวิตฉันจะเลิกมีใครบังคับซะที
ก๊อกก๊อกก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลายครั้งแต่ฉันไม่ได้สนใจอะไร จนมันดังขึ้นอีกหลายๆ ครั้งจนฉันรำคาญเลยเดินไปเปิดประตู
"ผมจะมาตามคุณไปกินข้าว เห็นว่าคุณยังไม่ได้กินอะไรเลย" คุณเมคาพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม เขาจะมาไม้ไหนอีกนะ ผู้ชายคนนี้ดูหลายบุคลิกจนฉันตามไม่ทันเลย
"ฉันไม่หิว คุณไปกินเองเถอะ" ฉันพูดพร้อมกับจะปิดประตูห้อง แต่ถูกมือของคุณเมคาขวางไว้ไม่ให้ปิด
"ลงไปกินหน่อยนะ เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอา" ครั้งนี้เขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง
"เรื่องของฉัน ไม่ต้องยุ่ง ตัวฉันร่างกายฉัน!" ฉันพูดพร้อมกับปัดมือคุณเมคาออกแล้วจะปิดประตูอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาเดินเข้ามาในห้องฉันเลย
"ไม่ยุ่งไม่ได้ คุณเป็นภรรยาของผม"
"นี่!!ออกไปเลยนะ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่หิว!"
"คุณนี่มันดื้อจริงๆ เลย ไม่เป็นไรไม่หิวก็ไม่เป็นไร งั้นกินผมแทนก็ละกัน" พูดจบคุณเมคาก็ถอดเสื้อยืดที่ใส่อยู่ออก ก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆพร้อมกับสายตาที่บ่งบอกถึงการคุกคามฉัน
"คะ...คุณจะทำอะไร ยะ..อย่านะ!" ฉันถอยหลังหนีเข้ามาจนชนเตียงและหงายหลังลงไปนอนราบกับเตียง
"ก็ในเมื่อคุณไม่ยอมไปกินข้าวกับผมก็กินผมแทนก็ละกัน ผมอร่อยนะ" เขาขึ้นมาคร่อมตัวฉันเอาไว้
"อ..เอ่ออ กินก็กิน ลุกออกไปสิ!"
"แต่ตอนนี้ผมอยากกินคุณซะแล้วสิจิลลา" เขาก้มลงมากระซิบข้างหูของฉันจนฉันขนลุกไปทั้งตัว
"อร้ายย ปล่อยนะอีตาบ้า!!"
ตุบบบ!!
"โอ้ยย จิลลา จุก" คุณเมคานอนร้องโอดโอยอยู่ข้างล่างเพราะเมื่อกี้ฉันเผลอใช้เท้ายันตัวของคุณเมคาออกจนเขาหงายหลังลงไป มันไม่ใช่อุบัติเหตุหรอกฉันตั้งใจก็เขาอยากลวนลามฉันก่อนหนิ
"โอยยย คุณมาช่วยผมเลยจิลลา ผมเจ็บนะเนี่ย ถีบมาได้"
"ก็คุณอยากลวนลามฉันก่อนหนิ "
"ผมลวนลามตรงไหน ผมแค่พูดใกล้ๆ แค่นั้นเอง"
"ก็นั่นล่ะ ฉะ ฉันจะลงไปกินข้าวแล้ว "
พูดจบฉันก็เดินออกมาเลย ไม่สนใจหรอกอยากจะเป็นอะไรก็แล้วแต่
ฉันเดินลงมาด้านล่างแต่เจอเจวลี่กำลังนั่งกินอาหารบนโต๊ะอาหารเกือบจะหมดแล้ว
"อ้าวจิลลา มาทานข้าวเหมือนกันหรอ ขอโทษนะที่กินไม่รอพอดีว่าฉันหิวอะ คุณเมคาทำอาหารอร่อยมากๆ เลยนะ แต่เธอคงไม่ได้กินแล้วละ ขอโทษนะฉันกินหมดแล้ว" เจวลี่พูดพร้อมกับแสยะยิ้มให้ฉัน ดูก็รู้ล่ะว่าตั้งใจ
"ไม่เป็นไร เธอกินให้อิ่มเถอะ เดี๋ยวตายไปแล้วจะไม่ได้กิน"
"นี่แกด่าฉันหรอ" หน้าตาก็ไม่น่าโง่นะ ก็ถูกแล้วหนิ ฉันกำลังด่าหล่อนอยู่ ก็ดูกินเข้าสิอย่างกับพวกเปรตเลยอะ
"ใช่ ด่าว่าเธอตะกละกินเหมือนกับสัมภเวสี ดูสิเลอะเต็มโต๊ะหมดเลย" ฉันพูดพร้อมกับทำท่าทางขยะแขยง แต่ความจริงไม่ได้อะไรหรอก แค่รู้สึกหมั่นไส้เจวลี่มากกว่า
"นี่อีจิลลา!" เจวลี่ยกมือขึ้นจะตบหน้าฉัน
"มีอะไรกัน!?" เสียงเข้มดังมาแต่ไกล เจวลี่รีบเอามือลงทันที
"ปะ...ป่าวค่ะ เราแค่คุยกันเสียงดังเฉยๆ" เจวลี่ตอบ
"จิลลาคุณทานข้าวแล้วหรอ ทำไมโต๊ะอาหารมันเละขนาดนั้นละ" คุณเมคามองโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยเศษอาหารที่กินแล้ว
"ดูเอาสิ ฉันไม่ได้กินตะกละเหมือนหมาขนาดนั้นหรอกนะ ฉันจะออกไปข้างนอกดึกๆ จะกลับ "
"คุณจะไปไหนจิลลา"
"เรื่องของฉัน"
พูดจบฉันก็เดินออกมาทันที เบื่อจังกับคนพวกนี้ เห็นอย่างนี้ฉันก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ อยากเห็นตอบโต้ฉันก็จะทำแล้วจะมาโวยวายทีหลังไม่ได้
"อ๊ะ!!" อยู่ดีๆ ข้อมือของฉันก็ถูกกระชากจากใครบางคน
"ไปกับผม" คุณเมคาพูดพร้อมกับพาฉันเดินมาที่รถของเขาก่อนจะเปิดประตูให้ฉันขึ้นไปนั่งด้านใน ส่วนเขาก็ขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับทันที
"คุณจะพาฉันไปไหนคุณเมคา"
"ไปกินข้าว"
"..." นี่ฉันหูฝาดไปรึเปล่า คุณเมคาจะพาฉันไปทานข้าว ร้อยวันพันปีไม่เคยพาไป ขนาดอยู่บ้านก็แทบจะไม่ได้กินด้วยกันเลย
"นี่คุณฉันถามอะไรหน่อยสิ"
"หืมม..อะไร" เขาหันหน้ามาถามฉันก่อนจะหันไปดูทางเหมือนเดิม
"คุณถูกผีตัวไหนสิงอะ อยู่ดีๆ คุณมาทำดีกับฉัน คุณพูดมาเลยดีกว่าว่าคุณต้องการอะไร ฉันไม่ชอบคนอ้อมค้อม"
"ตัวคุณไง"
"..."
- Writer
