รามัญกลับมากรุงเทพได้หลายวันแล้ว ช่วงนี้เขาทำงานค่อนข้างหนักกลางวันก็ออกไปดูตามไซต์งาน กลางคืนก็กลับมาทำงานต่อที่คอนโดแต่เขาก็ยังแบ่งเวลาโทรศัพท์ไปหาริณเรณูอยู่ทุกวันเพราะเข้าใจดีว่าตอนนี้เด็กสาวไม่มีใคร
ทุกครั้งที่โทรไปก็ได้แต่พูดให้กำลังใจ ปลอบใจและบอกให้เธอเข้มแข็ง เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ทำได้ยากมากแต่มันก็เป็นสิ่งเดียวที่เขาจะพูดจะคุยกับเด็กสาวได้
“อารามคะ วันนี้หนูคุยกับคุณหมอ หมอบอกว่าแม่อาการแย่ลงมากๆ แล้วและอาจะอยู่ได้อีกไม่ถึงห้าวันหนูกลัวค่ะอาราม”
ชายหนุ่มเองก็รู้อาการของคุณเรณูดีเพราะเข้าจ้างพยาบาลพิเศษให้ช่วยดูแลมารดาของหญิงสาวในเวลากลางคืนโดยที่ไม่ได้บอกริณเรณูเพราะคิดว่าถ้าเด็กสาวรู้ก็คงจะห้ามอย่างแน่นอน
“อาขอพูดอะไรกับหนูตรงๆ นะริณ”
“เรื่องอะไรคะอาราม”
“ก็เรื่องแม่ของหนู อาว่าท่านป่วยมานานป่วยมานานแล้วท่านต่อสู้กับโรคร้ายและคงเหนื่อยมากๆ ถ้าถึงเวลาที่ท่านจะต้องจากไปห
