ตึกตึก...
เสียงสองเท้าบางเดินตามรองประธานหนุ่มเข้าไปภายในห้องทำงานหรูคุ้นเคยด้วยท่าทีมีความประหม่าอยู่ไม่น้อย คนตัวเล็กเม้มปากแน่นก้มหน้าทันทีที่เดินตรงเข้าไปแล้วภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ต่างฉายเข้ามาภายในหัว ทว่าขณะที่เดินอยู่นั้น
พลั่ก!
"อ...อ๊ะ..." เรียวปากเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บบริเวณหน้าผากมนที่เผลอไปกระแทกเข้ายังแผ่นหลังหนาของคนตัวสูงที่หยุดเดินกะทันหันตรงหน้า
"เดินภาษาอะไร ทำไมไม่มองทาง" เพทายอดไม่ได้ที่จะหันมาดุใส่ร่างบางเสียงเข้ม
"ขะ...ขอโทษค่ะ" อลินญาก็ยิ่งก้มหน้างุดไปด้วยความรู้สึกทั้งเจ็บทั้งรู้สึกผิดที่เดินไม่ดูทางอย่างที่เพทายบอกจริง ๆ
"ขอโทษก็เงยหน้าขึ้นมามองทางด้วย"
"ค่ะ" ว่าแล้ว เจ้าของใบหน้าใสจิ้มลิ้มก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นเผลอสบสายตาเข้ากับชายร่างสูงตรงหน้าตาแป๋ว เพทายที่เห็นแบบนั้นก็ชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะได้สติเบือนหน้าหนีไปอีกทางพร้อมกับเดินตรงเข้าไปนั่งลงที่เก้าอี้ที่น
