เช้าวันต่อมา...
ดวงตากลมโตค่อย ๆ ลืมขึ้นด้วยความงัวเงียพลางขยับตัวขึ้นจากโต๊ะพร้อมกับบิดตัวไปมาจากอาการเพิ่งตื่น ทว่าทันทีที่นึกอะไรขึ้นมาได้ อลินญาก็ชะงักเหลือบสายตาจ้องมองไปบริเวณรอบ ๆ ตัวเองด้วยสีหน้าตื่นตกใจ เมื่อรู้ว่าเมื่อคืนเผลอฟุบหลับไปกับโต๊ะทำงานราคาแพง หนำซ้ำยังมีเสื้อสูทหนาของใครบางคนคลุมอยู่ที่ร่าง คนตัวเล็กนั่งนิ่งค่อย ๆ หันไปมองร่างสูงอีกคนที่ฟุบหลับคาโต๊ะอยู่เช่นกัน
"นอนแบบนี้ไม่ปวดตัวเหรอเนี่ย..." เสียงหวานพึมพำ ขนาดตัวเธอตื่นมายังรู้สึกปวดเมื่อยตัวไปหมด แล้วรองประธานหนุ่มที่อายุมากกว่าแถมยังตัวโตกว่าเธออยู่หลายเท่า จะปวดตัวแค่ไหนกัน?
"...ปลุกดีไหมนะ" ริมฝีปากบางพึมพำพลางมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความรู้สึกตัดสินใจไม่ถูก ใจหนึ่งเธออยากปลุกให้เขาไปนอนบนที่นอนสบาย ๆ แต่อีกใจก็กลัว...กลัวว่าจะเป็นการรบกวนเวลาพักผ่อนของชายหนุ่ม เนื่องจากเคยได้ยินน้อยเล่าให้ฟังว่าเพทายเป็นคนหลับย
