@มูลนิธิ
เสียงสองเท้าหนักของชายร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตรเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ในตอนแรกเขาว่าจะไม่กลับมานอนที่นี่ ทว่าสุดท้ายเพทายก็ตัดสินใจกลับมาจนได้ หลังจากที่รู้จากดวงจิตว่าอลินญายังไม่ออกมาจากห้องทำงานของเขา
แอดดด
มือแกร่งเปิดประตูห้องเดินเข้าไปพลางกวาดตาสายตาคมมองไปด้านในห้อง ก่อนจะพบเข้ากับร่างเล็กคุ้นเคยที่กำลังฟุบหน้าหลับอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาเหมือนครั้งก่อนที่เธอทำงานเสร็จแล้วหลับคาโต๊ะ รองประธานหนุ่มที่เห็นแบบนั้นก็เดินตรงไปหาหญิงสาวที่หลับอยู่ทันที
"อลินญา" เสียงทุ้มเอ่ยเรียก ทว่าอีกคนก็ยังคงหลับตาพริ้มอยู่อย่างนั้น เพทายก็นิ่งใช้นิ้วหนาสะกิดเรียกคนตัวเล็ก
"อลินญา...ตื่น" หลังจากที่เรียกครั้งที่สอง เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มก็ค่อย ๆ งัวเงียตื่นขึ้นมา ก่อนจะได้สติเมื่อรับรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือใคร
"คะ...คุณเพทาย...ไหนว่าวันนี้ไม่กลับไง
