โซ่ทองคล้องร้าย

บทที่สาม

@Diva Lounge

ร่างบางหยุดหน้าเลาจน์ชื่อดังซึ่งตั้งอยู่บนทำเลทองใจกลางเมือง เวลาล่วงเลยใกล้สี่ทุ่มกว่าพลอยฝันไม่มั่นใจว่ามารดามาทำอะไรที่นี่กันแน่ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดให้กำลังใจตัวเองครู่หนึ่งก่อนก้าวขาผ่านประตูหินอ่อนสุดอลังการหน้าแหล่งอโคจร มีการ์ดสวมเครื่องแต่งกายสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้าเฝ้าขนาบสองข้าง คนตัวเล็กจึงยื่นบัตรประชาชนให้อีกฝ่ายดูลวก ๆ ก็สามารถเข้าข้างในได้ถึงแม้เสื้อผ้าอาภรณ์ไม่เข้ากับสถานที่ก็ตาม

แสงไฟสลัวหลายสีเล่นเอาเธอแสบตาจะมองอย่างปกติด้วยพลอยฝันไม่มาเที่ยวที่แบบนี้เท่าไหร่นัก ส่วนมากถ้าอยากดื่มแอลกอฮอล์เธอมักหาร้านนั่งชิลล์สบาย ๆ ฟังดนตรีสดให้ผ่อนคลายเพื่อดับความเครียด

มือบางจึงหยิบสมาร์ตโฟนในกระเป๋าสะพายข้างเพื่อต่อสายหามารดารอไม่ถึงนาทีท่านก็กดรับอย่างรวดเร็ว

“แม่อยู่ไหนฝันถึงแล้ว”

‘ขึ้นมาทางชั้นสองเลยยายฝันฉันอยู่ห้องทางขวามือ เห็นแล้วแกเข้ามาได้เลย’

“แต่ฝันว่าที่นี่มัน…”

‘นี่แกจะขัดคำสั่งฉันหรือไง!’ เสียงยึกยักของลูกสาวทำเอาคนเป็นแม่หงุดหงิด ท่านตวาดเน้นย้ำทุกถ้อยคำให้พลอยฝันได้ยินชัดจนไม่กล้ามีปัญหา

“ก็ได้ค่ะเดี๋ยวฝันขึ้นไป” แม้ลึกแล้วหวั่นเกรงแต่เพราะคำสั่งมารดาสุดท้ายคนตัวเล็กจำต้องหมุนเท้าตรงดิ่งยังทิศทางดังกล่าวทันที ทางขึ้นชั้นสองค่อนข้างแคบและลึกลับพอสมควรแตกต่างจากบริเวณโซนข้างล่างซึ่งกว้างขวางสุดลูกหูลูกตา โชคดีที่ไฟสลัวตามซอกบันไดพอส่องแสงสว่างได้บ้างมิอย่างนั้นความกลัวคงคืบคลานสู่ใจดวงน้อยหนักกว่านี้หลายร้อยเท่า

พอถึงจุดหมายดวงตาคู่งามกวาดมองรอบข้างก็พบห้องกว้างติดกันสองสามห้อง หญิงสาวเม้มริมฝีปากราวใช้ความคิดด้วยลังเลว่าห้องทางขวามือที่เขียน Only Chief Executive Officer ตนจะก้าวเข้าไปได้หรือเปล่า แต่ด้วยไว้ใจมารดาคิดว่าท่านคงไม่กล้าโกหกจึงหมุนลูกบิดก้าวเท้าผ่านดินแดนต้องห้ามทันที

บรรยากาศข้างในคล้ายไม่มีใครอยู่มันเงียบสงัดจนหญิงสาวตื่นกลัวแถมการตกแต่งก็ยังดูดิบเถื่อนราวอยู่คนละโลกกับภายนอก ไม่ต้องบอกก็เดาได้แทบทันทีว่าเจ้าของห้องนี้เป็นผู้ชาย

แล้วไหน…ไหนพรนภาล่ะ!

ไวเท่าความคิดหญิงสาวเตรียมเร่งฝีเท้าหนีแต่น้ำเสียงเย็นเฉียบข้างหลังทำให้คนตัวเล็กหยุดชะงัก

“เธอคือลูกสาวคุณพรที่จะมานอนกับฉันใช่ไหม” เลือดในอกร้อนผ่าวยามได้ยินคำถามดังกล่าว ทุกส่วนตั้งแต่หัวจรดเท้าชาวาบทันทีเพราะไม่คิดว่ามารดาจะกล้าทรยศตัวเอง

“ไม่ใช่คุณเข้าใจผิดแล้ว!” ใบหน้าหวานตึงขึ้น น้ำเสียงแข็งกระด้างตอบกลับบ่งบอกว่าผู้หญิงคนนี้หยิ่งในศักดิ์ศรีพอสมควร

“ฉันขอตัวก่อน”

“จะเข้าใจผิดได้ยังไงก็แม่เธอเอารูปเธอให้ฉันดูเองกับมือ” ทว่าคนข้างหลังยังตอแยร่างบางไม่เลิก เขาก้าวมาข้างหน้าพร้อมกระชากแขนจนเธอแทบปลิวปะทะอ้อมกอด

ชายหนุ่มเพ่งมองหน้าเหยื่อเนื้อหวานอีกทีก็ยิ้มมุมปากเพราะพึงพอใจเหลือเกิน ผู้หญิงตรงหน้าเขาสวยในแบบที่ชอบ เธอมีครบทุกอย่างจนสามารถปลุกความปรารถนาในกายชายคนใดก็ย่อมได้ ไม่ว่าจะเป็นเรือนร่างอรชรที่ดูกลมกลึงไปทุกส่วนสัด ใบหน้างดงามเรียวปากอิ่มสวยเป็นกระจับและดวงตากลมโตทอประกายหวานซึ้ง ทุกสิ่งทุกอย่างของวงหน้างามผสมผสานกันได้อย่างลงตัว

“ฉันอัศวินส่วนเธอฝัน…พลอยฝันใช่ไหม” ผู้ชายนามว่าอัศวินโน้มหน้าลงมาใกล้กระทั่งทั้งสองสามารถสบตากัน ดวงตาสีนิลประกายแวววาวจ้องมองคนที่ถูกใจ เขายกยิ้มกรุ้มกริ่มตรงมุมปากและมันสามารถทำให้พลอยฝันหงุดหงิด

“คุณกำลังทำตัวไม่มีมารยาทอยู่นะคะฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่แม่ให้มานอนกับคุณ ฉันมาวันนี้เพื่อจะมารับท่านกลับบ้านไหนล่ะคะแม่ฉันอยู่ไหน”

“แม่คุณคงยังไม่ได้บอกคุณสินะ” อัศวินยอมให้พลอยฝันขืนกายออกห่างตนเองแต่โดยดี ร่างสูงว่าขณะหันหลังหยิบเอกสารบนโต๊ะ

“นี่เป็นสัญญากู้ยืมระหว่างผมกับแม่คุณ แม่คุณมาเล่นที่บ่อนผมท่านเป็นหนี้เพราะมาขอยืนเงินผมก่อนรวมดอกเบี้ยก็ราว ๆ หกล้านแถมเลยเวลาชำระมานานแล้วท่านเลยเสนอลูกสาวอย่างคุณมาขัดดอก”

“ไม่จริงแม่ฉันไม่มีทาง…” พลอยฝันส่ายหน้าปฏิเสธทั้งร่างเหมือนล้มแม้ยืนก็ตาม กำลังอ้าปากจะเถียงแต่สุ้มเสียงถูกกลืนหายในลำคอ

“ลายเซ็นนี่ก็ชัดเจนนะจำไม่ได้หรือไงว่าเป็นของแม่คุณ” ดวงตากลมเพ่งดูสัญญาการกู้ยืมชัด ๆ ปรากฏว่าเป็นดั่งคนตรงหน้าพูด เธอเจ็บเหลือเกินยามเห็นชื่อมารดาตวัดกลางกระดาษว่าท่านยินยอมมอบลูกสาวเป็นสินน้ำใจแก่เจ้าหนี้หนุ่ม

“แล้วแม่…แม่อยู่ไหน”

“กลับไปตั้งแต่หลายชั่วโมงก่อนนู้น มาครั้งนี้เหมือนจะขอยืมเพิ่มอีก แต่ผมเห็นเครดิตไม่ดีเลยปฏิเสธไปก่อนจนได้ลูกสาวอย่างคุณมาแทนไง” อัศวินตอบ

“แต่ท่านบอกฉันว่าอยู่ที่นี่ไม่ใช่คุณตุกติกจับแม่ฉันไว้เพื่อบังคับให้ท่านทำอะไรบ้า ๆ หรอกใช่ไหม!” พลอยฝันคล้ายหลอกตนเองอยู่แม้การกระทำของพรนภาแจ่มแจ้งว่าท่านไม่แยแสลูกสาวคนเล็กเลยสักนิด

“คนอย่างผมไม่เคยบังคับใครไม่งั้นคุณคงได้นอนครางอยู่บนเตียงไม่มายืนปากดีใส่ผมแบบนี้แน่”

“นี่คุณ!” หญิงสาวเบิกตากว้างวาจาร้ายกาจเล่นเอาหน้าหวานชาวูบ

“มันจะมากไปแล้วนะ ท่านเป็นหนี้คุณหกล้านฉันขอเวลาก่อนได้ไหมจะพยายามทยอยคืนเป็นงวด ๆ”

“เอาจริงดิ” เขาถามเหมือนตลกเสียเต็มประดา

“หนี้ขนาดนั้นแน่ใจว่าคุณมีปัญญาคืนเหรอ” ซ้ำร้ายยังไม่วายเลิกคิ้วดูถูกกวาดสายตาเจ้าเล่ห์ทุกตารางนิ้วบนร่างบางจนคนถูกมองอารมณ์ฉุนขาด

“นี่นามบัตรฉันไม่ต้องกลัวว่าจะหนี ฉันทำงานอยู่ที่บริษัทนี้ถ้าคุณมีปัญหาอะไรก็แค่โทร.ฉันจะพยายามหาวิธีมาคืนเงินให้เร็วที่สุด” หญิงสาวไม่พูดเปล่ามือบางยื่นช่องทางการติดต่อแบบครบวงจรให้เจ้าหนี้หนุ่ม

“เดี๋ยว!” พลอยฝันเอ่ยเสร็จก็หมุนตัวก้าวเดินออกนอกห้องนี้เพราะไม่คิดว่ามีเหตุผลอะไรต้องอยู่ต่อแต่กลับถูกคนข้างหลังคว้าเรียวแขนไว้

“แต่ถ้าผมเรียกเมื่อไหร่คุณต้องมาหาได้ทุกที่ทุกเวลาไม่อย่างนั้นผมจะถือว่าคุณมีเจตนาจะเบี้ยวโอเคไหม”

“แต่ฉันมะ…”

“หรืออยากจ่ายเงินหกล้านวันนี้ก็ได้นะผมไม่ติด” อัศวินกอดอกด้วยท่าทีประหนึ่งผู้ชนะ

“ก็ได้!” สุดท้ายพลอยฝันจำใจต้องรับปากส่ง ๆ ไปก่อนอย่างน้อยให้พ้นคืนนี้

“ครับเชิญ” เขาผายมือราวเปี่ยมมารยาทเต็มทีทั้งที่ครู่ยังปั้นหน้ากดดันขู่ใส่ลูกหนี้สาวฟ่อ ๆ อยู่เลย อัศวินระบายยิ้มกว้างเมื่อประตูปิดลง เห็นทีหลังจากนี้คงมีเรื่องสนุกให้เขาพบเจอไม่เว้นแต่ละวันแน่ ๆ ไม่รู้เพราะเหตุผลใดเพียงเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ใกล้ ๆ คล้ายชีวิตในมุมมืดรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกแต่งเติมสีสันขึ้นมา เจ้าพ่อหนุ่มส่ายหน้าพลางกับความคิดตลกของตัวเอง

แกกลายเป็นคนเพ้อเจ้อแบบนี้เมื่อไหร่วะไอ้วิน!

เหมือนทั้งร่างถูกความผิดหวังหลอมรวมทำให้ใจแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ ทำไมความรักเธอเอื้อมไม่ถึงใจท่านสักที หญิงสาวคิดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจขณะขับรถกลับคฤหาสน์ มือทั้งสองข้างหมุนพวงมาลัยพารถกระป๋องเข้าจอดตรงลานกว้าง

ทีแรกพลอยฝันคิดจะเดินขึ้นข้างบนเพราะนึกว่ามารดาคงหลับสบายในห้องพักชั้นสอง แต่พอก้าวขาผ่านอาณาเขตประตูไม่กี่ก้าวกลับพบพรนภานั่งไขว้ห้างจิบไวน์ตรงโซฟา ใบหน้าท่านเหมือนสุขใจเต็มที่ไม่มีแววทุกข์ร้อนเลยสักนิด นี่น่ะหรือสิ่งที่แม่ทำกับลูก

“แม่ทำอะไรรู้ตัวหรือเปล่า ทำไมถึงต้องเอาเรื่องนี้มาโกหกฝันด้วย”

“ฉันโกหกแกตรงไหนไม่ทราบ ฉันบอกให้แกไปหาที่นั่นแต่ไม่ได้บอกว่าอยู่ตรงนั้นสักหน่อย” หล่อนไหวไหล่ไม่สะทกสะท้าน ใจอยากเพลิดเพลินกับเครื่องดื่มราคาแพงมากกว่านั่งฟังพลอยฝันดรามาไร้สาระ

“เป็นไงคุณวินเจอเขาแล้วใช่ไหม ผู้ชายเกรดพรีเมียมเชียวนะ คนอย่างแกต่อให้พยายามทั้งชาติก็ไม่รู้จะมีปัญญาเข้าถึงผู้ชายดี ๆ แบบนี้หรือเปล่า”

“แม่…” เธอเรียกท่านเสียงแผ่ว กำหมัดแน่นกระทั่งปลายเล็บจิกอุ้งมือจนเจ็บแสบ คำพูดเหยียดหยามทำเอาใจดวงน้อยกลัดหนอง แท้จริงหญิงสาวปรารถนาจะกรีดร้องบอกอารมณ์น้อยใจให้พรนภารู้ แต่กลับเลือกเอ่ยเพียงสั้น ๆ พร้อมแววตาเปิดเปลือยความเสียใจแทน

“ทะ…ทำไมแม่ใจร้ายกับฝันขนาดนี้”

“เออ ฉันมันแม่ใจร้าย แต่แม่คนนี้ก็เลี้ยงแกมาแล้วกันอย่าลืมใช้หนี้แทนฉันล่ะ ถ้าจะให้ดีก็เอาตัวประเคนให้คุณวินเรื่องมันจะได้จบ ๆ เผื่อแกได้เป็นเมียเขาขึ้นมาฉันจะได้เข้าบ่อนนั้นฟรี!” มารดาว่าก่อนกระดกไวน์เพียงรวดเดียว น้ำเสียงแดกดันล้วนเอ่ยถึงผลประโยชน์ตนเองทั้งสิ้น

“แกอย่ามาเรื่องมากใส่ฉันเป็นลูกอะไรที่ทำได้ก็ควรทดแทนบุญคุณ แล้วอย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าที่แกตั้งหน้าตั้งตาทำงานเพราะอยากให้คุณอินน์สนใจ!”

“…”

“คุณอินน์เป็นของยายเพลงส่วนแกอย่าสะเออะมายุ่งกับลูกเขยฉันเข้าใจไหม เอาเวลาโวยวายไปรีบหาผัวรวย ๆ แล้วออกไปจากบ้านนี้ให้พ้น ๆ สักที”

“ทำไมแม่ถึงได้…” หยดน้ำตาเปื้อนแก้มทั้งสองข้างเมื่อไหร่พลอยฝันไม่รู้เลย สมองเหมือนถูกทุบด้วยค้อนปอนด์ใหญ่ท่าทางมารดาราวต้องการกำจัดตัวน่ารำคาญให้พ้นทาง ถ้าตรงหน้ามีปากเหวรออยู่พรนภาก็คงไม่ลังเลที่จะผลักลูกชังลงไป

คำว่า ‘รีบออกจากบ้านหลังนี้ไปให้พ้น ๆ หน้าท่านสักที’ มีอานุภาพทำร้ายจิตใจลูกแสนสาหัส ตั้งแต่จำความได้คนตัวเล็กมักจมอยู่กับคำว่าทำไมแม่ถึงไม่รัก…

หรือเพราะไม่เคยมีสักเสี้ยวนาทีที่ท่านเห็นเธอเป็นลูกกันแน่!

พรนภาเดินขึ้นชั้นสองเรียบร้อยเหลือเพียงพลอยฝันยืนอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง นัยน์ตาสับสนมองรอบ ๆ พอพบว่าไม่มีใครก็ยกมือปิดปากทรุดตัวนั่งลงบนพรมราคาแพง ริมฝีปากปล่อยเสียงสะอื้น คิดถึงคำพูดและการกระทำของทุกคนวันนี้เหมือนพร้อมใจกันหันหลังให้เธอ หรือบางทีผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เคยมีค่าในสายตาใครขนาดแม่แท้ ๆ ยังดูถูกลูกตนเอง

หญิงสาวอยู่ท่ามกลางความเสียใจและน้ำตาที่รินไหลบนฝ่ามือ ใบหน้างามปกติมักเปื้อนรอยยิ้มเสมอตั้งแต่วัยเยาว์แต่พอย้ายเข้ามาที่นี่ไม่เคยมีสักนาทีที่รู้สึกอบอุ่นเหมือนยามอยู่ใกล้บิดา วูบหนึ่งพลอยฝันก็เคยคิดหรือหญิงทรยศคนนี้ควรตายตามท่านไปจะได้หลุดพ้นเสียที

เพราะเรื่องที่เผชิญตอนนี้เฉือนหัวใจเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า พอหวนถึงหน้าบุคคลที่รักเพียงคนเดียวพลันปวดร้าวกลางทรวงอก คนตัวเล็กจึงปล่อยตนเองจมลงกับทะเลน้ำตาเกือบครึ่งชั่วโมงโดยไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองอยู่ตั้งแต่ต้น

อินธัส…

เขายืนอยู่บริเวณมุมมืด ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยยากเกินกว่าจะอ่านออกว่าคิดสิ่งใด สุดท้ายพอเธอหมุนกายขึ้นชั้นสองร่างสูงก็ปรากฏตัวขึ้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนเห็นพลอยฝันร้องไห้ไม่เป็นผู้เป็นคน อินธัสคงปรี่เข้าไปกอดปลอบเธออย่างไม่ลังเลแต่บัดนี้ไม่ใช่ เพราะผู้หญิงใจยักษ์อย่างนั้นสมควรต้องอยู่เดียวดายไปจนตาย!

เขาเกลียด… เกลียดเธอที่สุด