เดิมพันรักลับ [ ปฐมบทเด็กลับ ]

ตอนที่ 5.1 เริ่มต้นใหม่

ตอนที่ 5 เริ่มต้นใหม่

เขาถามเธอกลับแทบจะทันที แต่เพลงรักกลับส่ายหน้า เป็นการปฏิเสธ

“หนูแค่ต้องการเงินไปจ่ายค่าเทอม คุณแค่ช่วยจ่ายค่าเทอมให้หนูทุกเทอมก็พอ.. ส่วนที่เหลือจากค่าเทอมนั้น ขอหนูไว้เป็นค่าใช้จ่ายในแต่ละวันก็พอค่ะ” การันต์มองผู้หญิงเตรงหน้าอีกครั้งอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบบัตรแข็งสีดำทองใบหนึ่งมายื่นให้

“พรุ่งนี้ออกจากโรงพยาบาลแล้วไปที่นี่ นี่คือที่อยู่เพนต์เฮาส์ที่เธอจะอยู่ ส่วนเรื่องเงิน.. ไปถึงเพนต์เฮาส์แล้วฉันจะจัดการให้” เพลงรักรับนามบัตรนั้นมาไว้ในมือพร้อมทั้งพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร เมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่น่าจะมีอะไรแล้วจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรอีกแล้วเดินออกจากห้องไปทันที

คืนนั้นเพลงรักนอนกระสับกระส่ายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ภาพทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องนี้ยังติดตรึงในหัวซ้ำไปซ้ำมา เธอแทบไม่เชื่อเลยว่าตัวเองกล้าทำสิ่งแบบนั้นกับคนที่เพิ่งรู้จักและไม่ใช่คนรักได้ ทั้งความอับอายและความหวาดกลัวกดทับเธอจนแทบหายใจไม่ออก

“นี่แกคิดดีแล้วใช่ไหมเพลงรัก” เธอที่นอนเหม่อมองเพดานในห้องพัก มีความรู้สึกมากมายตีวนกันในใจจนเธอแทบไม่มีสมาธิ ก่อนที่สุดท้ายแล้วจะท่องเอาไว้แค่ว่า

“หากยังอยากมีชีวิต.. ต่อให้เป็นเด็กเสี่ยก็ไม่เห็นจะเป็นไร”

หลังจากนั้นเธอพยายามนอนหลับตาพลิกซ้ายขวาเพื่อที่จะข่มตาให้หลับ และอาจเพราะร่างกายเพลียมากทำให้เธอนั้นหลับไปโดยไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็เมื่อมีแสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ้าม่านห้องพักฟื้นเข้ามา ทำให้ตื่นขึ้นพร้อมเสียงเคาะประตูเบา ๆ จากหน้าห้อง ก่อนจะมีคุณหมอผู้หญิงท่าทางใจดีเดินเข้ามาตรวจ

"วันนี้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะคะ นอกจากร่างกายที่อ่อนเพลียช่วงนี้ให้บำรุงร่างกายด้วยอาหารที่มีประโยชน์ บาดแผลตามร่างกายคุณหมอจะจัดยาให้ นอกจากสองเรื่องนี้แล้วทุกอย่างปกติดีค่ะ" หลังจากนั้นไม่นาน พวกเธอก็เดินออกไปนอกห้องก่อนจะมีพยาบาลเดินกลับเข้ามาพร้อมยื่นเอกสารค่าใช้จ่ายให้เธอไปยื่นที่การเงิน

เพลงรักกวาดตามองตัวเลขบนกระดาษแล้วใจแทบหล่น ไปอยู่ที่ตาตุ่ม ค่ารักษาระบุไว้ชัดเจนว่า เธออยู่ที่นี่เพียงแค่หนึ่งคืนกลับมีค่ารักษาพยาบาลมากถึง 120,000 บาท!

“นี่!! นี่.. ทั้งหมดนี่มันคืออะไรคะทำไมแพงขนาดนี้”

“คุณผู้ชายให้หมอฉีดยาบำรุงที่จำเป็นต่อร่างกายทั้งหมดค่ะ เพราะร่างกายของคนไข้นั้นค่อนข้างอ่อนเพลียและขาดสารอาหารมาก” เพลงรักพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเดิม และเดินไปยื่นเอกสารที่ช่องการเงินก็พบว่าทุกอย่างถูกจ่ายเรียบร้อยแล้วจริง ๆ

หญิงสาวรับซองยาแล้วเดินออกมาจากโรงพยาบาลเงียบ ๆ เธอรู้สึกสับสนในใจอย่างบอกไม่ถูก สองเท้าเดินมาถึงด้านหน้าโรงพยาบาลจึงรีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงนักศึกษา หยิบแบงก์สีแดงสองสามใบออกมาเพื่อเรียกแท็กซี่ หากเธอต้องการที่จะออกไปใช้ชีวิต สิ่งแรกที่จำเป็นเลยก็คือการกลับไปเก็บเอกสารและหนังสือเรียน

เพลงรักนั่งอยู่บนแท็กซี่นานกว่าสองชั่วโมงเพราะวันนี้วันอาทิตย์และรถติด

เมื่อแท็กซี่จอดที่ทางเข้าหน้าสลัมก็รีบลงมาจากรถอย่างรวดเร็ว เพลงรักยืนลังเลอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปอย่างไม่เร่งรีบ เมื่อเดินมาถึงบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เกิด กลับรู้สึกได้เลยว่าด้านในไม่มีคนอยู่ จึงรีบเข้าไปเก็บของจำเป็นอย่างรวดเร็ว เธอรีบยกที่นอนเก่า ๆ นั้นขึ้นมาก่อนจะเห็นว่าใต้ที่นอนนั้นมีซองใส่เงินอีกนิดหน่อยที่เธอซ่อนเอาไว้

"ยังดีที่ไม่มีใครเห็นซองนี้" เธอพูดออกมาด้วยความสบายใจก่อนจะรีบยัดเอกสารที่จำเป็นเข้ากระเป๋า แต่ก่อนที่เธอจะได้ก้าวขาออกจากประตู ที่ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังขึ้น และนั่นทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าพ่อเลี้ยงก็ผู้เป็นแม่ได้กลับมาแล้ว

“มึงจะไปไหน!” เสียงพ่อเลี้ยงตะคอกลั่นก่อนจะกระชากกระเป๋าเธอออก ยื้อยุดฉุดกระชากพักใหญ่จนสายกระเป๋าข้างหนึ่งขาดทำให้ของในกระเป๋านั้นหล่นกระจาย

ซองเงินฉุกเฉินซองสุดท้ายที่เธอตกลงพื้น พ่อเลี้ยงรีบคว้าซองเงินไปเปิดดูอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวนี้มึงหัดซุกเงินไว้เองแล้วเหรอ!” เขาตวาดลั่นก่อนจะยกมือฟาดใบหน้าของเธอเต็มแรง ในจังหวะนั้นคนเป็นแม่ก็วิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าตื่น

“มีอะไรกัน!!” แต่ทันทีที่เธอหันไปเห็นซองเงินในมือของพ่อเลี้ยง ดวงตาตกใจเมื่อครู่ก็เปลี่ยนไป แม่ของเพลงรักไม่ได้คิดจะห้ามเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำกลับยืนเท้าสะเอวแล้วกระชากผมเธอเล่น

“มึงเป็นลูกเนรคุณ! เงินทุกบาทที่มึงหามาเป็นของกู! กูเลี้ยงมึงมาจนโตขนาดนี้!” นอกจากแม่จะกระชากซองเงินกับพ่อเลี้ยงแล้วเธอยังสะบัดมือข้างหนึ่งมาตบใบหน้าของเพลงรักจนริมฝีปากของเธอนั้นเลือดซิบ

แม้จะรู้ว่าคนเป็นแม่นั้นไม่ได้ตั้งใจ แต่เพราะก่อนหน้านี้ริมฝีปากของเธอนั้นถูก การันต์กัดจนเป็นแผลมาก่อนแล้ว นั่นทำให้เพลงรักรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมากขึ้น

“แม่!! แม่ไม่ถามหนูสักหน่อยเหรอว่าเป็นยังไงบ้าง ทำไมทุกครั้งที่เห็นหน้าหนูแม่ก็ถามหาแต่เงิน! เงิน! เงิน! แม่เคยเห็นหนูเป็นลูกในสายตาบ้างไหม”