“พ่อไปพักเถอะจ้ะ เดี๋ยวเพลงเก็บเอง” เดินเข้ามาช่วยผู้เป็นพ่อเก็บร้าน เมื่อราดหน้าในหม้อหมดลง สมพรหันมองบุตรสาวสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่นักก็นึกเป็นห่วงขึ้นมา
“เพลงโอเคใช่ไหมลูก” เพียงแค่ประโยคธรรมดา ทว่าสำหรับพิมพ์มาดากลับไม่ธรรมดา น้ำตาที่เพิ่งจะเหือดแห้งไปเอ่อคลอขึ้นมาอีกครั้ง มือที่จับชามจะเก็บเข้าที่ชะงักค้างอยู่กับที่ สมพรจึงเดินเข้ามาลูบศีรษะบุตรสาว ยิ่งทำให้พิมพ์มาดารู้สึกว่าความอ่อนแอกำลังจะกลับมาหาเธออีกครั้ง สุดท้ายก็โผลเข้าสู่อ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเงียบๆ
แม้จะไม่มีเสียงร้อง ทว่าแผ่นหลังที่สะท้านเบาๆ ก็ทำให้สมพรรู้ว่าลูกสาวกำลังร้องไห้ มือที่คอยประคับประคองไม่ให้ลูกสาวล้มในวัยเด็ก ยกขึ้นลูบแผ่นหลังเป็นการปลอบประโลม
ไร้คำพูดจาใด ไม่เอ่ยถามว่าเรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างไร เกิดอะไรขึ้น ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงกลับเข้ามา สมพรรอเวลาที่บุตรสาวพร้อม รอเวลาที่บุตรสาวอยากจะ
