เป็นเวลาเกือบสองเดือนเห็นจะได้ที่ตรัยคุณยังอยู่ตามง้อแม่ของลูก และทำหน้าที่พ่อไปในที มีบางวันที่ชายหนุ่มต้องกลับมากรุงเทพฯ เพื่อเคลียร์งานสำคัญที่ไม่สามารถคุยผ่านออนไลน์ได้ แต่ทุกครั้งที่กลับก็ไม่ลืมจะบอกลูกชายว่าตัวเองไปทำงาน และจะกลับมาวันไหน
แม้จะยังไม่มีอะไรคืบหน้าในความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองและพิมพ์มาดา แต่ตรัยคุณกลับไม่รู้สึกท้อถอยแต่อย่างใด ชายหนุ่มกลับมีแรงฮึดสู้ด้วยซ้ำ ไม่ใช่แรงฮึดที่อยากเอาชนะใจ แต่เป็นแรงฮึดที่อยากพิสูจน์ให้พิมพ์มาดารู้ ว่าเขารักเธอเพียงใด การเป็นน้ำซึมบ่อทรายย่อมดีกว่าการยัดเยียดตัวเองเข้าไปไม่ใช่เหรอ
เวลาที่ผ่านมาเกือบหกปี ทำให้ตรัยคุณตระหนักได้ถึงหัวใจที่หายไป ตั้งแต่วันที่เอ่ยปากตัดความสัมพันธ์กับพิมพ์มาดาวันนั้น หัวใจของชายหนุ่มก็ไม่เคยเต้นแรงกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย เหมือนความรักที่มีถูกหญิงสาวขโมยติดมือมาด้วย ยิ่งวันที่ได้เห็นหน้าพิมพ์มาดาครั้งแรก ชายหนุ่ม
