“อย่ามาพูดดีไปหน่อยเลยค่ะ”
“พี่กับภัสไม่ได้เป็นอะไรกัน ภัสเขาโดนข่มเหงจนท้อง พี่อยากช่วยเขา เลยรับเป็นพ่อของตาบอล ไม่งั้นเขาจะฆ่าตัวตาย”
“พี่กริชเล่าแล้วค่ะ แต่ใครจะไปเชื่อ ก็วันนั้นเห็นยืนกอดกันกลม” เธอเม้มปากเข้าหากัน เห็นคู่หมั้นตัวเองยืนกอดกับหญิงอื่นใครจะไปทนได้ ถึงเธอจะยังไม่ได้รักอะไรเขามากมายในตอนนั้น เพราะอคติที่โดนจับคลุมถุงชนก็เถอะ แต่ความซื่อสัตย์เป็นสิ่งสำคัญไม่ใช่เหรอ
“ทำยังไงถึงจะเชื่อ” เขาถอนใจเบาๆ
“ปล่อยแก้วไปสิคะ”
“ปล่อยกลับไปก็หนีหน้า ไม่ยอมออกมาคุยกัน แบบนี้เรียกว่าหนีปัญหา”
“ใครหนีปัญหากัน”
“หรือว่ากลัวพี่”
“คนอย่างแก้วเหรอจะกลัวใคร”
“อย่างนั้นเหรอ” เขามองสบตาเธอ ดวงตาร้อนแรงของเขาทำให้เธอ ต้องหลบ
“พี่หุงข้าวเอาไว้แล้ว ทำกับข้าวง่ายๆ พวกไข่เจียว ผัดผัก ต้มจืดหิวหรือยัง” เขาเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากทะเลาะกับเธอมากไปกว่านี้
“ไม่กินค่ะ”
“ก็ตามใจ” ประโยคของเขาทำ
