“รักแล้วต้องหึงสิ” เขาจ้องตาเธอ เธอหน้าแดงหลบสายตา
“ใครเป็นคนบอกพี่เองว่ารักพี่เหลือเกิน” เขาทำเสียงหวานทบทวนความทรงจำของเธอ
“ตอนนั้นความจำเสื่อมนี่นา”
“แล้วตอนนี้หายแล้วเหรอ” เขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยระคนตื่นเต้น สังเกตจากการพูดจาเหมือนแก้วกัลยาเมื่อครั้งอดีตไม่มีผิด
“ใคร... ใครบอกกันล่ะคะ” เธอหลบสายตาเป็นพัลวัน
“ก็อาการเรามันฟ้อง” เขาขยับใบหน้าเข้าไปมองจ้องตาเธอ แต่เธอหลบ เขาก็เลยทาบหน้าผากเอาไว้ ไม่ให้เธอก้มหนีได้ เธอเลยหลับตาหนี
“ก้มหนีพี่จูบนะ”
“อื้อ...” เธอตาโตเมื่อโดนจูบ ไม่น่าลืมตาเลยจริงๆ คุณหมอหนุ่มบดจูบริมฝีปากน้อยอย่างดูดดื่ม เธอพยายามเบี่ยงหลบเขาก็กุมแก้มเอาไว้ จัดการอุ้มเธอเข้าไปในกระท่อม
“พี่หมอจะทำอะไรคะ” เธอถอยหนีเมื่อเห็นเขาถอดเสื้อผ้าออกจากตัว
“พี่จะนอนกับแก้ว” เขาพูดตรงเสียจนเธอหน้าแดง กดเธอไปบนเตียงนอนกว้าง เธอถอยหนีไม่ทันร่างสูงก็ทาบทับลงมาหาเรียบร้อยแล้ว มือ
