บท4.ซาดิสม์ [รุนเเรงSM]
896 Words
หลายวันต่อมา
"เจ็บมากไหมจินดา" เสียงลูกสาวของแม่บ้านเอ่ยถาม เธอชื่อว่า 'อบเชย' สาวน้อยตาแป๋วที่วัยเดียวกับจินดา ทั้งคู่สนิทสนมกันมากเนื่องจากจินดาถูกใช้งานไม่ต่างจากคนรับใช้
"จินดาชินแล้วล่ะ ช่วยไม่ได้ท่านคีย์เวลาเครียดก็จะเป็นแบบนี้แหละ" ฉันตอบกลับอบเชยที่กำลังรักษาบาดแผลตามร่างกายให้ เมื่อคืนหลังจากท่านคีย์กลับมา เขาเครียดหนักมากเลยฟาดฉันด้วยเข็มขัดหนังจนผิวแตกก่อนที่จะร่วมรักอย่างรุนเเรง
แต่พอตื่นนอนเขาก็จะเอ่ยคำขอโทษเสมอ
"เป็นเมียมาเฟียไม่ดีเลยเนาะ ถ้าเป็นอบเชยนะกลั้นหายใจตายไปนานเเล้ว"
"...." ฉันนิ่งเงียบไม่ตอบโต้อะไร หลังจากที่ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ได้เพียงวันเดียวแม่ก็มาตายจากด้วยโรคมะเร็ง ฉันไม่มีญาติหรือคนรู้จักที่ไหนเลย
@คอนโดท่านคีย์
เพียะ! หมับ! เสียงเเซ่ฟาดลงกลางหลังสาวสวยนางเเบบ คอนโดหรูชั้นสูงสุดราคาแพงถูกตั้งเป็นที่พักชั่วคราวของเขาเมื่อต้องมาประชุมหรือทำงานใกล้เมือง เขามักจะหอบหิ้วสาวสวยมาไม่ซ้ำหน้า ก่อนจะเริงสวาทด้วยความรุนเเรง
"ท่านคีย์ขาา เบลล่า...เจ็บ...อ๊าส์" เสียงอ้อนวอนที่อยู่เบื้องล่างในท่าด๊อกกี้ (หมา) ใบหน้าแนบกับพื้นกระดกก้นจนโก่งขึ้น เธอถูกเขาฟาดแซ่หนังลงบนเนื้อจนเป็นรอยแดง
"ฉันจะจ่ายเพิ่มให้" ผมรู้สึกถึงกลิ่นเลือดที่แทรกซึมออกมาจากรอยเเตกของผิวหนัง มันเป็นกลิ่นที่หอมหวานชวนหลงใหล ผมรู้สึกปลดปล่อยทุกครั้งที่ได้สัมผัสมัน
อ่อก อ่อก อ่อก ลูกครึ่งอเมริกันกำลังดูดเลียทั้งอมท่อนเอ็นแกร่ง ขยับเข้าออกภายในโพรงปากอย่างระรัว ในขณะที่สาวเจแปนผมสั้นอีกคนก็ก้มลงดูดไข่ที่บวมเป่งของเขา แซ่ในมือกำลังฟาดลงบนหลังของเบลล่า และสาวนางแบบคนไทยอีกคนก็นอนแอ่นก้นกระดกรับอยู่ ทั้งหมดละเลงกามกันในห้องกระจกสุดหรู มาเฟียหนึ่งกับสาวสวยทั้งสามคนทำให้เขาเสพสมอย่างพึงพอใจ
เช้าต่อมา
@บ้านมาเฟียใหญ่
"หายหัวไปเลยนะช่วงนี้" ท่านหญิงใหญ่กล่าวทักลูกชาย
"ผมมีงานต้องทำเยอะเเยะ แล้วนี่..จินดาไปไหนทำไมไม่ลงมากินข้าว"
"มันอยู่ในครัวยังทำของหวานไม่เสร็จ"
"จินดาเธอไม่ใช่คนรับใช้ เราคุยเรื่องนี้กันเเล้ว" ผมกดเสียงทุ้มต่ำ แน่นอนว่าผมเพิ่งรู้สาเหตุเรื่องที่แม่ไม่ชอบจินดาเมื่อไม่นานมานี้
"แต่แกก็รู้ดีว่าเพราะอะไร ฉันเกลียดมันที่เป็นลูกของอีผู้หญิงที่พ่อแกรัก แล้วตัวเเกเองเถอะ!! อย่าริไปรักมันเข้าล่ะ"
"แม่ช่วยเก็บอารมณ์หน่อยเดี๋ยวคนอื่นจะไม่นับถือเอา" ผมพูดแค่นั้นแล้วลุกเดินขึ้นห้องไม่อยากโต้เถียงอะไร คุยกับแม่ทีไรเป็นต้องทะเลาะทุกที
ห้องท่านคีย์
"แม่ฉันอารมณ์ร้อนเสมอ หวังว่าเธอจะไม่โกรธหรือเกลียดนะ"
"จินดาเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะทดแทนบุญคุณของพ่อท่านคีย์เท่านั้น จินดาทราบดีค่ะ" ฉันตอบกลับพร้อมน้ำตาที่หลั่งไหลลงภายในใจ
"นั่นสินะ ฉันเองก็คงมุ่งมั่นแต่เรื่องงานสานต่อการขยายอำนาจมาเฟียแทนพ่อ เธอต้องอดทนไว้แต่ถ้าหากไม่ไหวก็บอก ฉันไม่ชอบบังคับฝืนใจใคร"
"ค่ะ"
ห้องจินดา
"ฮืออออ.. แม่จ๋าหนูคิดถึงแม่" ฉันนั่งร้องไห้กอดหมอนทุกวัน ที่ฉันทนอยู่ในสภาพนี้เพราะนายมาเฟียใหญ่ส่งเสียเลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่เกิด ฉันเคยถามแม่ถึงเหตุผล แม่ก็บอกฉันในวันก่อนจะสิ้นใจว่าแม่รักกับเขามาก่อนแต่ถูกกีดกันจนเขาแต่งงานเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่
ในวันนี้ฉันไม่แปลกใจว่าทำไม..ท่านหญิงใหญ่ถึงเกลียดฉันมาก เพราะนายมาเฟียท่านรักเพียงแต่เเม่ของฉันเท่านั้น
เช้าต่อมา
เคว้ยง! ตุบ ร่างเล็กร่วงหล่นลงบันไดสภาพยับเยินเมื่อถูกบางคนผลักตกลงมา มือของเธอถือถาดข้าวต้มร้อนๆ ร่างกายจึงถูกลวกจนเป็นเเผลผุผองตามตัว
ตอนนี้ท่านคีย์มีงานขยายเขตทางตะวันออก ครั้งนี้เขาจึงไปนานมากถึงสองเดือน จินดาต้องอยู่ในสภาพที่ถูกรังแก
เมื่อเเรงอาฆาตมาถึงจุดสิ้นสุด ท่านหญิงใหญ่มิอาจทนเห็นหน้าลูกสาวที่เป็นศัตรูหัวใจได้ จิตร้ายกาจจึงเข้าครอบงำทันที
ห้องเชือดใต้ดิน
"ลูกชายฉันไปต่างประเทศเป็นเดือนๆ ถ้าเธอตายไปซะตอนนี้ แล้วทิ้งจดหมายว่าหนีไป คงไม่มีใครสงสัยหรอกว่าไหม?''
"ยะ...ทำหนูเลย... ฮื้ออออ"
"ยังหรอก ขอทรมานแกก่อนให้สาสมกับที่แม่ของแกเป็นมารเผาหัวใจฉันมาตลอด อีจินดา"
"หนูกลัวเเล้ว กรี๊ดดด!! "
อุปกรณ์ต่างๆ ถูกนำมาใช้กับผู้หญิงตัวเล็กอย่างจินดา เธอถูกไฟลนตามร่างกาย มิหนำซ้ำยังโดนไม้ทุบตีอย่างหนัก รวมไปถึงเครื่องช็อตไฟฟ้าที่ยัดคาเอาไว้ในช่องคลอดอย่างทรมาน
สุดแสนสาหัสกว่ามนุษย์ธรรมดาจะรับไหว
- Writer
