ปลุกใจไฟรัก (มาเฟีย)

บท5.วันตาย

ตุบ! ผวัะ! เสียงไม้หน้าสามทุบเข้าร่างของจินดาจนน่วม มือของเธอถูกโซ่ล่ามไว้ห้อยโตงเตงอยู่บนที่สูง สภาพร่างกายที่ขาดอาหารทั้งขาดน้ำมาหลายวัน สภาพเริ่มทรุดหนักลง

แกร๊ก ประตูถูกแง้มเปิดเบา แสงจากไฟฉายสาดส่องนำทางใครบางคนที่แอบฝ่าฝืนคำสั่งเข้ามา

"จินดาอดทนไว้นะ เดี๋ยวท่านคีย์ก็กลับมาแล้วเขาต้องมาช่วยแน่ๆ ฮื้อออ" อบเชยเธอมักเเอบเข้ามาเพื่อป้อนน้ำให้จินดาในระหว่างที่ถูกทารุณอย่างแสนสาหัส น้ำตาอบเชยอาบเต็มเเก้มเพราะทนรับสภาพของจินดาไม่ไหว

ดวงตาทั้งสองข้างของจินดาปิดสนิทบวมจนปูดโปนด้วยเเรงทุบตี สภาพเนื้อผิวกลายเป็นสีม่วงทั้งตัว อวัยเพศถูกทำร้ายจนฉีกขาดเลือดไหลนองเป็นหยดจนพื้นเปียกสีแดงวงกว้าง ทั้งฉี่และอุจาระไหลออกมาเพราะไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้อีกแล้ว

วันต่อมา

ตุบ! ผวัะ ตึก!

"ท่านหญิงใหญ่คะ พอใจว่าจินดาคงไม่รอดคืนนี้แน่สภาพยับเยินขนาดนี้" เสียงใสที่ยืนขนาบข้างท่านหญิงใหญ่กระซิบพูด

"ช่างหัวมันสิ! อยากรู้นักจะทนไปได้นานแค่ไหน ดื้อด้านเหมือนแม่มันละสิ" แววตาชั่วร้ายยิ่งกว่าปีศาจจ้องมองร่างจินดาที่ปัดแกว่งไปมา ชายกล้ามใหญ่สองคนถูกสั่งให้ซ้อมทำร้ายเธอเยี่ยงสัตว์ตัวหนึ่ง

ในห้องเหม็นฉุนไปด้วยคาวเลือดคาวหนอง

"ท่านหญิงใหญ่ครับมันตายเเล้ว"

"เฮ้อออ..หมดสนุกแล้วสินะ ลากมันลงมาฉันจะพามันไปเล่นน้ำสักหน่อย" รอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้าดูพึงพอใจอย่างหนัก

ตึก ตึก ชายตัวใหญ่แบกร่างที่ห่อในถุงพลาสติกมิดชิดออกมาในเวลายามดึกเกือบเที่ยงคืน

เช้าต่อมา

"หนูไม่เชื่อ ฮือออ..อึออก..จินดาไม่ได้หนีไปใช่ไหม" อบเชยร้องไห้ฟูมฟายเมื่อพอใจประกาศว่าจินดาทิ้งจดหมายลาเอาไว้

"หยุดก้าวร้าวต่อหน้าท่านหญิงใหญ่เดี๋ยวนี้นะนังคนชั้นต่ำ" พอใจลุกขึ้นยืนด่าอบเชยที่สติเริ่มเตลิด

"ท่านหญิงใหญ่โกหก ฮึกกก...ฮือออ" อบเชยโต้เถียงอย่างไม่ลดละ

จึก! คอเล็กถูกบีบเต็มเเรง ท่านหญิงใหญ่ลุกเดินจากที่นั่งตรงดิ่งไปหาอบเชยก่อนจะคว้าคอของเธอมาไว้ในกำมือ

"ฉันบอกว่าหนีไปก็คือมันหนีไป ถ้าหากแกพูดเรื่องที่ฉันเอาอีจินดาไปขังในห้องเชือด ฉันจะฆ่าแม่แกด้วยการหั่นเป็นชิ้นๆ แล้วปั่นจนละเอียดให้แกกิน อย่ามาลองดีกับฉัน"

"อึก..เฮือกกก"

ฟุบ ร่างเล็กของอบเชยโดนเหวี่ยงจนลงไปกองกับพื้น เสียงขาดอากาศหายใจที่ดังเฮือกใหญ่ทำให้สมองดับวูบไปชั่วขณะ ก่อนที่ท่านหญิงใหญ่จะเดินออกไป

"อีอบเชย ปากเก่งนัก เมื่อไหร่ที่ฉันเป็นใหญ่แกจะถูกฆ่าทิ้งเป็นคนแรก" พอใจพูดพลางกดเสียงแข็งจ้องด้วยสายตาเกรี้ยวกราดเเล้วเดินสะบัดหน้าขึ้นห้องตัวเอง

"แอ่ก แอ่ก ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจินดาจะหนีไปสภาพจะเดินเองยังไม่ได้เลย ฮื้อออ"

#ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้

@ หน้าผาพยานรัก

เสียงลากของหนักลงจากรถลีมูซีนหรูในยามค่ำคืน กำลังลากร่างของจินดาซึ่งไร้ลมหายใจถูกห่อด้วยผ้าดิบหนาลงมา

"โยนมันลงทะเลให้ปลาเเทะนั่นแหละดี" ท่านหญิงใหญ่ออกคำสั่ง เธอยิ้มร้ายส่งท้ายอย่างเยือกเย็น

โซ้มมม! น้ำกระเซ็นตูมจากด้านล่าง ก่อนร่างที่ไร้ลมหายใจจะจมดิ่งหายไปในมุมมืด

ต่อแต่นี้...เธอจะไม่เจ็บปวดอีกต่อไปแล้วจินดา

@หมู่บ้านเกาะ

"จินดา!" เสียงทุ้มตะโกนดังลั่น เขาสะดุ้งตื่นขึ้นจากภวังค์ในกลางดึก

เข้มฝันว่าจินดาจมน้ำแล้วดิ่งหายไปในที่สุด หัวใจของผู้เป็นพ่อเริ่มสั่นไหวเเละคิดมากจนจินดาลูกสาวที่นอนอยู่ตกใจตื่นเช่นกัน

"พ่อเป็นอะไรเสียงดังมากหนูตกใจนะ"

"พะ..พ่อเเค่ฝันร้าย"

"พ่อมองหน้าหนูทำไมคะ" ฉันขมวดคิ้วถามอย่างสงสัย ตอนนี้พ่อจ้องหน้าฉันแล้วทำท่าจะร้องไห้ด้วย

"นอนต่อเถอะ พรุ่งนี้พ่อจะเข้าไปในเมืองเพื่อทำธุระสักหน่อย"

เข้มเฝ้าติดตามข่าวจินดาแฝดพี่อย่างห่างๆ ตั้งแต่เธออายุสามขวบ มีแอบไปหาบ้าง แต่ได้แค่มองเท่านั้น เพราะคนของมาเฟียคอยล้อมรอบเมวดีซึ่งเป็นแม่ของจินดาไว้ตลอดเวลา