ซอกตึก
"เป็นอะไรไหมจินดาเธอถูกทำร้ายหรือเปล่า" ผมรีบจับตัวเล็กพลิกซ้ายขวา
"ท่านคีย์...ฮือออ" ฉันโผกอดไว้แน่นด้วยความกลัว
"มันเป็นจดหมายลวงเพื่อแยกเธอกับฉัน บ้าสิ้นดี! กว่าจะหลุดมาได้ลูกน้องฉันตายเกือบหมด"
"มีคนจะลอบฆ่าคุณเหรอคะ"
"เปล่า..ฆ่าเธอต่างหาก"
"!!!!"
ทั้งคู่ยังคงกอดกันแน่น แต่สุดท้ายมือปืนโหดเหี้ยมก็ตามมาทันนับสิบคน
"พวกมึงเป็นใคร..ทำไมถึงอยากฆ่าเมียกูนัก" ผมดึงจินดามาไว้ด้านหลัง
"คำสั่งจากเบื้องสูงเราถูกสั่งมาแต่คุณไม่เกี่ยว"
"ฉันเป็นมาเฟียแต่เมียของฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนสั่งพวกมึงคงปัญญาอ่อนมาก"
"หลีกไป"
"ข้ามศพกูไปก่อนสิ"
ปัง!
"ท่านคีย์...ฮื้อออ" ไอ้คนเลวมันยิงที่ขาของเขาจนทรุดนั่งลงฉันรีบประคองไว้ทันที
"อย่าให้นองเลือดไปมากกว่านี้เลยแต่ถ้าคุณจะขวางก็ช่วยไม่ได้" ผู้ยิงจ่อเล็งปืนอีกครั้ง
"ฆ่าฉัน!!แล้วปล่อยเขาไป" ฉันยืนขึ้นพร้อมมือปาดน้ำตา
"ไม่นะจินดาฉันเคยบอก
