ร่างอ้อนแอ้นยืนกอดอกอยู่ริมหน้าต่าง สายตาที่เหม่อมองสายฝนเบนไปยังประตูรั้วหน้าบ้าน คิ้วเรียวเหนือนัยน์ตากลมโตขมวดมุ่น เมื่อเห็นว่าอยู่ๆ มันก็เปิดออก วินาทีนั้นอารญาใจหายวาบ เพราะคิดว่าคงมีใครงัดประตูบ้านตัวเอง แต่ทันทีที่เห็นร่างคุ้นตาเดินแกมวิ่งมายังตัวบ้าน เธอก็ผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงเรียกจากผู้ที่ถือวิสาสะเข้ามาในอาณาบริเวณบ้านเธอในยามวิกาล
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“น้องอาย! เปิดประตูให้พี่หน่อย! น้องอายได้ยินไหม!”
หลังจากยืนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่ความคิดเปิดและไม่เปิดตีกันให้วุ่น สุดท้ายร่างระหงก็เดินมายังประตู ในเวลาดึกดื่นเช่นนี้ แถมยังฝนตกหนัก เขาฝ่าสายฝนมาเคาะถึงประตูบ้านเธอก็ไม่ควรจะใจดำ อย่างน้อยก็คิดถึงลูก หากเขาเป็นหวัดหรือเป็นไข้ ลูกของเธอก็พลอยเสี่ยงที่จะติดไปด้วย
“ขอบคุณครับ”
ทันทีที่ร่างเปียกโชกก้าวพ้นธรณีประตูเข้าส
