2 ปีต่อมา…
ผมยืนกอดอกมองบรรยากาศรอบๆ เมืองหลวงผ่านกระจกห้องทำงานผม ก่อนจะค่อยๆหันหน้าไปมองกรอบรูปที่ตั้งอยู่ที่บนโต๊ะทำงาน...รูปผู้หญิงที่ผมรัก ไม่ว่าผมจะเห็นกี่ครั้ง ผมก็ได้รับทั้งกำลังใจ ทั้งรอยยิ้ม และน้ำตา ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมา 3 ปีแล้วก็ตาม..แต่ไม่มีวันไหนเลย
ที่ผมไม่คิดถึงเธอ...
ตอนนี้ผมได้เข้ามาบริหารบริษัทแทนพ่อ ส่วนตัวท่านไปเที่ยวรอบโลกกับแม่ของผมแล้วล่ะ...ส่วนพี่ชายกับพี่สาวไม่ต้องพูดถึงแต่ล่ะคนเขาก็มีความฝันเป็นของตัวเอง มีแต่ผมที่ไม่รู้ว่าตัวเองอยากจะทำอะไร ก็เลยมาทำงานแทนพ่อ…
ที่ผ่านมาผมเอาแต่ทำงาน กลับบ้าน มีไปสังสรรค์กับเพื่อนบ้าง แต่ก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนอีกเลยตั้งแต่ที่ไม่มีเบลล์….กว่าจะกลับตัวได้ ก็ตอนที่สายไปแล้ว...
ผมเลื่อนสายตาไปมองช่อดอกไม้ไฮเดรนเยียที่ผมได้รับในวันรับปริญญา จนตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าเจ้าของช่อดอกไม้คือใครกันแน่
“ ไอ้ประธานนน ” ผมหันไปมองไอ
