เวลาที่ผ่านไปทุกวินาทีไม่ต่างจากถูกกองไฟสุมอยู่ในทรวง ลูฟาสชะเง้อมองออกไปนอกห้องรับแขกตลอดเวลา เพื่อรอการกลับมาอีกครั้งของจิรัชยา
“ลูฟาส... หลานมองหาใครหรือเปล่า” โมฮัมหมัดเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย
ลูฟาสหันมาระบายยิ้มให้กับอาของตนเอง และปฏิเสธ “เปล่าครับ ผมก็แค่มองไปทั่วๆ”
โมฮัมหมัดระบายยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้น “เรื่องเมื่อกี้นี้ อาต้องขอโทษด้วยนะ ปกติหนูจินนี่ไม่ใช่คนซุ่มซ่ามแบบนี้เลย สงสัยเมื่อคืนคงจะดูแลลูกชายจนไม่ได้นอน เช้ามาก็เลยไม่ค่อยจะมีเรี่ยวแรง”
คำว่าลูกชายจากปากของโมฮัมหมัดก่อกองไฟในอกของลูฟาสให้ยิ่งทวีความร้อนแรงขึ้น เขากำมือที่วางอยู่บนหน้าขาแน่นทั้งสองข้าง กรามแกร่งที่มีไรหนวดขึ้นพองามขบกันจนแทบระเบิด
“ชามาแล้วค่ะท่าน”
“ทำไมเป็นเจ้าล่ะ ญามีละ แล้วหนูจินนี่ล่ะ”
โมฮัมหมัดแค่แปลกใจเท่านั้น แต่สำหรับลูฟาส เขาเต็มไปด้วยความโมโหเป็นที่สุด เพราะรู้ดีว่าจิรัชยาทำแบบนี้เพราะต้องการหลบหน
