จิรัชยาอ้าปากค้าง หน้าตาแดงก่ำ และเสหลบสายตาคมกริบที่ตอนนี้กำลังมีไฟสวาทลุกโชน
“พระองค์... ทรงตรัสอะไรแบบนี้เพคะ”
ลูฟาสหัวเราะในลำคอ และก็พยายามเขยิบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนกระทั่งแทบจะนั่งบนตักของหล่อนอยู่แล้ว
“เราพูดความจริงนี่ แต่ก็ดีนะที่เราไม่ถือสาลูกชายตนเอง”
หล่อนก้มหน้างุด มือที่แกว่งไกวเปลของชามิลอยู่หยุดนิ่งโดยไม่รู้ตัว
ลูฟาสอมยิ้ม ตอนนี้กายหนุ่มกำลังลุกเป็นไฟ
“เรา... ต้องการเจ้าอีกแล้ว”
“ไม่... ไม่ได้นะเพคะ”
“ได้สิ”
“อ๊ะ อย่าเพคะ...”
ร่างของหล่อนถูกหนุ่มหื่นจัดจับยกขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง สองขาของหล่อนโอบรวบกายทรงพลังของเขาเอาไว้ หล่อนพยายามดิ้นรน แต่เขาเอามือดันบั้นท้ายเอาไว้ ความแข็งชันใหญ่โตจึงถูไถกับความเป็นหญิงอย่างถนัดถนี่
“ทรงทำแบบนี้ไม่ได้นะเพคะ...”
“ทำไม”
“ชามิล... อาจจะตื่นเพคะ” หล่อนหันไปมองลูกชายที่นอนหลับปุ๋ยในเปลอย่างเป็นกังวล
ลูฟาสความหัวเราะเบาๆ ลูบไล้
