“พระองค์... จะทรงเสด็จกลับฟาดิลาห์เดี๋ยวนี้เลยเหรอเพคะ”
จิรัชยาถามเสียงเบาหวิว หัวใจร่วงลงไปกองอยู่กับพื้นด้วยความตื่นตกใจ
“ตอนแรกเราคิดว่าอาจจะอีกสักสองสามวันเราถึงจะกลับ แต่ตอนนี้ต้องเดี๋ยวนี้เท่านั้น” ดวงตาคมกริบลุกเป็นไฟยามสบประสานสายตากับหล่อน “เพราะเราไม่ไว้ใจผู้หญิงใจคอร้ายกาจอย่างเจ้าให้อยู่ใกล้ลูกของเราอีกแม้แต่วินาทีเดียว”
เขาใช้คำพูดแบบนี้กับหล่อนได้ยังไงกัน ชามิลเป็นลูกของหล่อน เขาเป็นของหล่อนเพียงคนเดียว!
“แต่หม่อมฉันเป็นแม่ของชามิลนะเพคะ”
“เจ้าเป็นแม่ แต่เป็นแม่ที่คิดจะพาลูกหนีไปจากพ่อตลอดเวลา” ยิ่งพูดน้ำเสียงของลูฟาสก็ยิ่งดุดัน “ไปเลย อยากไปไหนก็ไป และอย่ามาให้เราเห็นหน้าอีก”
คำพูดไม่ไยดีของลูฟาสยิ่งทำให้จิรัชยาตกใจยิ่งนัก หล่อนหันไปมองมารดาอย่างขอความช่วยเหลือ แต่จันจิราก็เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ด้านหลัง
นี่หล่อนจะทำอย่างไรดี...?
“หม่อมฉันจะแจ้งความเพคะ ว่าพระอ
