เย็นวันนั้น ที่ห้องทำงานของประมุขของบ้าน ภายในคฤหาสน์หรูของตระกูลวินวรายา
หญิงสาวนั่งสงบเสงี่ยมต่อหน้าชายวัยกลางคน ซึ่งมีท่าทางน่าเกรงขามเสมอ
“รู้ใช่มั้ย ว่าลูกชายทั้งสองคนของพ่อ ต่างก็ต้องการแต่งงานกับหนู”
“อคิราห์...ด้วยหรือคะ?”
“ใช่...” เจ้าสัวองอาจจิบวิสกี้เล็กน้อย เพื่อย้อมใจ คลายความเครียด ก่อนจะจ้องหน้าหญิงสาวอย่างเกรงใจ “เขามาคุกเข่าต่อหน้าพ่อ เพื่อขอให้พ่อปล่อยหนูให้เป็นอิสระ พ่อไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลย คนอย่างเขา ไม่มีทางคุกเข่าเพื่อใครง่าย ๆ แน่!”
“แล้วคุณพ่อว่ายังไงคะ”
“พ่อบอกเขาว่า หนูไม่ใช่สิทธิ์ของพ่อ แต่เป็นสิทธิ์ของ อคิน”
“แล้วเขาว่าไงคะ”
“เขาบอกว่า หนูก็เป็นสิทธิ์ของเขาเหมือนกัน”
หญิงสาวมีสีหน้าหนักใจ “อคินรู้เรื่องนี้รึยังคะ”
“ยัง พ่อยังไม่พร้อมจะให้บ้านลุกเป็นไฟตอนนี้”
“ถ้างั้น คุณพ่ออยากให้หนูทำยังไงคะ”
สีหน้าของชายชราเองก็หนักใจไม่แพ้กัน
“ก็คง
