“หยุดเถียงกันก่อนนะลูก แม่ว่าพาน้องมากินข้าวก่อนดีกว่า”
“ขอโทษครับ”
“ขอโทษค่ะ”
เวลาต่อมา...บรรยากาศบนโต๊ะอาหารที่ดำเนินไปอย่างเงียบ ๆ เห็นจะมีก็แต่ไต้ฝุ่นที่ตักกับข้าวใส่จานให้สาวสวย แล้วเอ่ยถามว่าเธอกินอะไรได้บ้าง เธอแพ้อะไรไหม กินเผ็ดได้หรือเปล่า การที่มีแต่ลูกชายตัวดีวอแวสาวน้อยไม่ห่าง ทำให้คุณหญิงมยุรฉัตรรู้สึกขายหน้าจริง ๆ นี่ลูกชายเธอจริงจังแค่ไหนกัน ปกติชวนมากินข้าวกับหญิงสาวสวยก็ไม่เคยเห็นทำตัวแบบนี้เลย มีแต่บึ้งตึงกับเฉยชาตลอด
“เรากินปูไหม พี่แกะให้” ไต้ฝุ่นเอ่ยถาม แต่ดูสิ่งที่เขาตักมาถมในจานเธอสิ ใครมันจะไปกินหมด
“พอแล้วค่ะ พี่ช่วยกินข้าวของตัวเองได้แล้ว ตักมาเยอะแยะแบบนี้ใครจะกินหมดคะ คุณป้าคงคิดว่าหนูเป็นหมูพอดี” เธอบ่นเขาเสียงเบา
“หมูอะไรตัวแค่นี้ เราชอบอดข้าวเย็นจะตาย”
“หนูแค่ไม่หิวค่ะ”
“แต่เราท้องร้องตลอดไง” เขาเถียง
“ไหนว่าเพิ่งจีบกันไงลูก” คุณหญิงมาติกาเอ่ยถา
