“ ไอ้ตฤณ พะ.. พวกกูเพื่อนมึงนะ ”
ตฤณกระโจนเข้าหา ทั้งฝูงแตกฮือกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง เสียงหัวเราะระเบิดดังลั่น ทั้งหมดจึงค่อย ๆ รวบรวมสติแล้วค่อยวิ่งกลับมาหาเพื่อนอีกครั้ง
“ ไอ้เวรตะไล เล่นอะไรไม่รู้เรื่องรู้ราว ” ภูรินทร์บ่นกะปอดกะแปด ตฤณหัวเราะ
“ พวกมึงคิดว่ากูเป็นผีหรือไง ”
“ เออสิวะ นึกว่าโดนนางสวาทสูบวิญญาณออกไปแล้ว ” วีพูดทั้งที่ยังหอบแฮ่ก ๆ
“ กูอาจจะเคยเหี้ยมาก่อน แต่มึงก็รู้ว่ากูรักลดาที่สุด ”
“ แล้วมึงมาทำเหี้ยอะไรที่นี่ ”
“ ก็เมื่อคืนพากันนอนแต่หัวค่ำ กูเลยตื่นมาแต่เช้ามืด กูเดินเล่นไปเรื่อย ๆ เสือกเห็นไก่ป่าตัวนี้ เลยนึกสนุกอยากจะเป็นนายพรานขึ้นมา หยิบไม้แล้ววิ่งตามมันมาเรื่อย ๆ กว่าจะฟาดมันได้ รู้ตัวอีกทีก็มาถึงนี่แล้ว นี่ไง ไอ้ตัวปัญหา ”
ตฤณชูมือข้างขวาที่ถือไก่ป่ารุ่นหนุ่มตัวเ
