นราวดีอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า เธอเพิ่งรู้ว่าโดนสนหลอกจังๆ ก็ตอนนี้เอง เธอหายสงสัยเลยว่าทำไมถึงได้ตามเขาไม่เคยทัน ตอนสะกดรอยตามเขาเมื่อตอนที่เขาจับมาขังเอาไว้ เพราะมันมีทางลัดที่เป็นแนวป่าปกปิดอยู่ตรงทางที่เดินวกกลับไปยังบ้านริมน้ำตก ทางตรงนี้ถ้าไม่สังเกตก็ดูไม่รู้ มันเป็นทางเชื่อมไปยังถนน ตอนที่สนพาเธอมา เขาบอกว่าอยากเซอร์ไพร้ส์ เลยปิดตาเธอไว้ เธอเลยไม่เห็นว่าเขาพามาทางไหน
“คุณสนแสบที่สุด...” เธอค้อนเขา สนหัวเราะอย่างชอบใจ ในขณะที่อุ้มลูกสาวตัวน้อยพาดบ่า เขากับเธออยู่พักค้างที่บ้านริมน้ำตกไม่กี่วันก็เดินทางกลับ
“อะไรคะคุณสน” นราวดีเอ่ยถามตอนที่เขายื่นกล่องไม้ใบหนึ่งให้เธอ
“เปิดดูสิ” เขามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน นราวดีรับกล่องไม้ใบนั้นมาเปิดออกดูข้างใน ก่อนจะอุทานเบาๆ
“สวยจังค่ะ”
“ชอบไหม”
“ชอบค่ะ คุณสนทำเองเหรอคะ” เธอเอ่ยถามเขา ก่อนจะตาโต จำได้ว่าตอนที่เขาจับตัวเธอไป เขาชอบนั่งแกะสลักไม้
