“พอใจคุณหรือยัง คุณอยากให้ฉันเป็นแบบนี้ใช่ไหม ทำไมไม่ฆ่าฉันให้ตายเสียตอนนี้เลย”
“ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก...” น้ำเสียงของเขาไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนก่อน แต่นราวดีไม่ได้สนใจที่จะฟังหรือจับน้ำเสียงของเขาเพราะกำลังหน้ามืด โกรธเขาเหลือเกิน
“ใช่สิ ฉันลืมไป คุณต้องเก็บฉันเอาไว้ก่อน ไว้ทรมานเล่น ให้คุณสาแก่ใจใช่ไหม” เธอพูดทั้งน้ำตา
“นราวดี...” สนครางชื่อเธอ มองเธอด้วยความรู้สึกหลากหลาย
“ได้โปรดเถอะ อย่าเข้ามาใกล้ฉันอีก” เธอถอยหนี ส่ายหน้าไปมาไม่อยากให้เขาเข้าใกล้
“ฉันไม่อยากมีปัญหากับพี่สาวของฉัน คุณช่วยกรุณาออกไปห่างๆ จากชีวิตฉันได้ไหม” เธอทรุดตัวลงบนพื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้น สนรู้สึกว่าหัวใจของเขามันอ่อนล้าอย่างประหลาด
“ไม่อยากให้ฉันเข้าใกล้ขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาเอ่ยถามเสียงขรึมลง นราวดีมัวแต่ร้องไห้จึงไม่เห็นสายตาบางอย่างของเขา
“ใช่ค่ะ ขอร้องได้ไหมอย่ามายุ่งกับฉันอีก”
“คงไม่ได้หรอก”
“คุณเลือดเย็น
